سنجش واکنش مدیران شهری در رویارویی با مخاطره محیطی سیل با تاکید بر تاب‌آوری (مطالعه موردی: شهر جیرفت)

سیل ویرانگر و مخرّب است و در حوزه های شهری خسارات زیان باری به همراه می آورد. تاب‌آوری دربرابر آسیب پذیری بیشتر بر جنبه های مثبت تاکید دارد و امروزه دولت ها می‌کوشند با ارتقاء تاب آوری درمقابل بلایای طبیعی، زندگی را در مناطق دارای خطر بهبود بخشند. هدف پژوهش حاضر سنجش واکنش مدیران شهری جیرفت در رویارویی با مخاطره محیطی سیل با تاکید بر تاب آوری است. برای گردآوری اطّلاعات از روش های کتابخانه ای (کتاب ها، مقالات، اسناد، اینترنت و غیره) و میدانی استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش شامل مدیران شهری ساکن در شهر جیرفت است که بیست نفر به‌طور تصادفی با استفاده از تکنیک دلفی به‌منزله حجم نمونه انتخاب شده اند برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون های آماری تی تک‌نمونه ای و رگرسیون گام به گام و همچنین به منظور اولویّت بندی و ضریب اهمّیّت معیارها از تکنیک دیمتل و بهترین و بدترین روش، استفاده شده است. نتایج حاصل از تی تک نمونه ای در راستای سنجش واکنش مدیریت شهری جیرفت دربرابر سیلاب نشان می دهد بین حدّ مبنا (3) و مقدار محاسبه‌شده (3.17) اختلاف معنی داری وجود ندارد. نتایج رگرسیون گام به گام بیانگر آن است که شاخص نهادی مدیریتی با مقدار 0.347، بیشترین تاثیر و شاخص کالبدی محیطی با مقدار 0.302 کمترین تاثیر را بر مدیریت تاب آوری شهر جیرفت دربرابر سیلاب دارد. نتایج تکنیک دیمتل نشان می‌دهد از میان شاخص های موثّر بر تاب آوری شهر جیرفت دربرابر سیلاب، شاخص اجتماعی با مقدار 43.385 بیشترین تعامل و شاخص نهادی مدیریتی با مقدار 43.352 کمترین تعامل، شاخص اجتماعی با مقدار 1.474 موثّرترین عامل و شاخص اقتصادی با مقدار 1.008 تاثیر پذیرترین عامل هستند. نتایج تکنیک بهترین و بدترین روش، نشان دهندۀ آن است که شاخص اجتماعی با ارزش 0.258 در رتبه اوّل، شاخص نهادی مدیریتی با ارزش 0.252 در رتبه دوّم، شاخص کالبدی محیطی با ارزش 0.245 در رتبه سوّم و درنهایت شاخص اقتصادی با ارزش 0.244 در رتبه چهارم قرار دارد.