ارزیابی آسیب پذیری محیط زیستی استان لرستان با استفاده از تحلیل تصمیم گیری چندمعیاره

محیط زیست و توسعه، دو موضوع اساسی از نگرانی های جهان هستند. تاثیرپذیری محیط‌زیست از فعّالیّت های انسان و افزایش تقاضا در استفاده از منابع، امری است که پژوهشگران را بر آن می دارد تا مناطق آسیب پذیر را شناسایی کرده و در صورت لزوم، اقدام لازم در راستای مدیریت و حفاظت محیط زیست و توسعه پایدار تبیین گردد. در این راستا، شاخص آسیب پذیری محیط زیستی استان لرستان با مشخّصه هایی از شرایط طبیعی (توپوگرافی، اقلیم، زمین شناسی، شاخص نرمال پوشش گیاهی و تراکم آبراهه)، محیطی (کاربری سرزمین، شاخص آسیب پذیری دراستیک و فرسایش پذیری) و انسانی (تراکم جادّه، تراکم جمعیّت و محلّ انباشت زباله های شهری) ارزیابی شد. به این منظور، از دو فرایند تحلیل سلسله مراتبی و ترکیب خطّی وزنی استفاده شد. نقشه های شاخص آسیب پذیری محیط زیست حاصل از دو روش یادشده، در 5 طبقه آسیب پذیری خیلی کم، کم، متوسّط، زیاد و شدید طبقه بندی شدند. بر پایه نتایج حاصل از روش تحلیل سلسله مراتبی، 76/1% استان با مساحت 482/1 کیلومتر مربع در طبقه آسیب پذیری شدید قرار گرفت؛ همچنین، بر پایه نتایج حاصل از روش ترکیب خطّی وزنی، 14/18% با مساحت 3998/4 کیلومتر مربع در طبقه آسیب پذیری شدید قرار گرفت.لکّه های داغ در سطح استان، شامل مرکز و جنوب شهرستان الشتر، مرکز و شرق شهرستان خرّم آباد، مرکز و شرق شهرستان بروجرد، مرکز دورود، شمال و شرق الیگودرز و شمال ازنا هستند. در شهرستان های کوهدشت، رومشکان و دوره به صورت پراکنده و در غرب شهرستان پلدختر و شمال غرب و جنوب غرب نورآباد، به عنوان لکّه داغ شناخته شدند. در نهایت، اولویّت آسیب پذیری منابع آب های سطحی و زیرزمینی، پوشش گیاهی و خاک در سطح استان مشخّص شد.