ارزیابی سیاسی حقوقی تحریم‌های اقتصادی یک‌جانبه آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران

تحریم‌‌های آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران پیشینه‌‌ای به عمر انقلاب اسلامی دارد که باعث سرنگون شدن دولت مورد حمایت آمریکا و تغییرات سیاسی در منطقه شد. دولت آمریکا از یک‌سو پیرامون حمایت از نظام‌های دیکتاتوری و نقض گسترده حقوق بین‌الملل خود را پاسخ‌گو نمی‌داند و از سوی دیگر به عنوان عضو شورای امنیت به خصوص پس از جنگ سرد، به طور گسترده از جایگاه خود در آن شورا به عنوان ابزار مشروعیت بخشیدن به منافع و سیاست خارجی خود استفاده نموده و در هر مقطعی که به هر دلیلی از جمله مخالفت روسیه و چین نتوانسته است تحریم‌‌های شورای امنیت بر ضد جمهوری اسلامی ایران را افزایش دهد؛ به اعمال و تشدید تحریم‌‌های یک‌جانبه اولیه و ثانویه روی آورده است. سوال اصلی پژوهش عبارت است از: وجاهت تحریم‌های اقتصادی یک‌جانبه آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران از منظر حقوق بین‌الملل به چه میزان است؟

Politicallegal assessment of US unilateral economic sanctions against the Islamic Republic of Iran

In this article we have tried to study the different aspects of bilateral relations and the role of sanctions in these relations. In answer to the main question what is the role and place of US unilateral sanctions against I.R.Iran in terms of international law; we have attempted to address the role of pressures on the I.R.Iran through unilateral US sanctions, using the theory of offensive realism. The results suggest that: The United States and the European Union have used cooperative mechanisms in the world system to unilaterally impose sanctions on Iran, creating the conditions for a change in Iran’s behavioral patterns to transition from UN Security Council sanctions and sanctions. Forced diplomacy is seen as part of US strategic reality to persuade and limit the Islamic Republic’s strategic power. From the point of view of international law, although many of these tools have been used in pursuit of unilateral interests and hegemonic policies contrary to human rights law, sanctions policy is viewed as a countermeasure as well as a collective action by the United Nations Charter. The Security Council has relative legitimacy and, consequently, good performance.