تجزیه وتحلیل تغییر در سیاست هسته ای دولت یازدهم از منظر فردگرایی تفسیری (1392-1394)

مسئله هسته ای یکی از مهم ترین موضوعات منازعه آمیز در سیاست خارجی ایران در چندین سال گذشته بوده است. با شروع دوره ریاست جمهوری حسن روحانی در مرداد ماه 1392 همراه با حاکم و « گفتمان اعتدال » و روی کار آمدن نخبگان جدید، چگونگی حل این مسئله نیز تحت تاثیر قرار گرفت که نتیجه آن حصول توافق هسته ای در 23 تیر ماه 1394 شدن (14 جولای 2015 ) بود. سوال اصلی این پژوهش آن است که چرا در این دوره از میان گزینه های گوناگون، مذاکره جدی » برای نیل به توافق، توسط نخبگان تصمیم گیرنده، انتخاب شده است؟ در پاسخ به این سوال این پژوهش رویکردی توصیفی - تحلیلی و با استفاده از چارچوب « فردگرایی تفسیری » با به بررسی تغییرات مفهومی ادراکی موثر در تغییر سیاست هسته ای ایران در این دوره پرداخته است. یافته های پژوهش نشان م یدهدکه تغییرات ناشی از برداشت متفاوت نخبگان تصمیم گیرنده از نقش ملی و ایجاد روایت جدید در ارتباط با منزلت مطلوب جمهوری اسلامی ایران، ادراکات متفاوت از عوامل ساختاری و بازنمایی متفاوت از دیگری غرب منجر به امکان پذیری این تغییر در سیاست هسته ای دولت یازدهم از تقابل بازدارنده به تعامل سازنده شده است.

Iran’s Nuclear Policy Change in Rouhani’s Administration (20132015)

As President Hasan Rouhani took office in August, 2013, the new foreign policy decision makers got into power and the “moderation discourse” prevailed as the main approach of Rouhani’s administration towards the outside world. One of the major issues of foreign policy of this term was making some changes in nuclear policy, the most important sign of which was the attainment of a nuclear deal between Iran and the world super powers under the Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) on July 14, 2015. This paper addresses the main effective perceptual changes which have affected Iran’s nuclear policy shift. Such perceptual changes include different perceptions of the national role and the creation of a new selfimage regarding Iran’s desirable status, different perceptions of structural constraints including nuclear sanctions and ultimately a different representation of “other” especially the United States. These perceptual changes of new decision makers affected the management of the nuclear policy from“ deterrent confrontation” to “constructive interaction ”with the west.management of the nuclear policy from“ deterrent confrontation” to “constructive interaction ”with the west.Iran’s desirable status, different perceptions of structural constraints including nuclear sanctions and ultimately a different representation of “other” especially the United States. These perceptual changes of new decision makers affected the management of the nuclear policy from“ deterrent confrontation” to “constructive interaction ”with the west.management of the nuclear policy from“ deterrent confrontation” to “constructive interaction ”with the west.Iran’s desirable status, different perceptions of structural constraints including nuclear sanctions and ultimately a different representation of “other other ”with the west.Iran’s desirable status, different perceptions of structural constraints including nuclear sanctions and ultimately a different representation of “other other ”with the west.Iran’s desirable status, different perceptions of structural constraints including nuclear sanctions and ultimately a different representation of “other other ”with the west.Iran’s desirable status, different perceptions of structural constraints including nuclear sanctions and ultimately a different representation of “other other