توصیف ساختاری و دگرگونی‌های زبانی در گویش عربیِ مهاجران جنگ‌زدۀ شهرستان کنگان

شهرستان کَنگان (به لهجۀ محلی: کَنگون) یکی از شهرستان‌های استان بوشهر در جنوب ایران است. زبان عربی بعد از زبان فارسی رایج‌ترین زبان ساکنان این شهرستان است. بسیاری از ساکنان کنگان در دوران جنگ تحمیلی عراق از شهرستان‌های خرمشهر و آبادان (در استان خوزستان) به بوشهر مهاجرت کرده‌ و با گذشت چندین سال از مهاجرت این قوم، هنوز بسیاری از واژگان و ساختارهای صرفی و نحوی عربی قدیم را حفظ کرده‌اند. دامنۀ این پژوهش، گویشورانِ جنگ‌زدۀ مهاجر از استان خوزستان به بوشهر است. این پژوهش با رویکردی زبان شناختی، به شناسایی اصول و ویژگی‌های گویش عربی ساکنان کنگان و بررسی تغییرات زبانی در زمینۀ مخارج حروف و دگرگونی‌های به دست آمده می پردازد و ساختار صرفی و نحوی این گویش را بر اساس روشی توصیفی میدانی تحلیل می کند. یافته‌ها نشان می‌دهد که این گویش همانند گویش‌های دیگر عربی زاییدۀ زبان عربی فصیح است و بیشتر الفاظ و عبارت‌های آن در زبان فصیح ریشه دارد و گاهی دچار ابدال، قلب، نحت و دگرگونی‌های دیگری می‌شوند. همچنین از نظر قواعد و ساختارهای آن، ارتباط عمیق و گستردۀ این گویش با زبان عربی فصیح و گویش‌های قدیم عربی به وضوح دیده می شود.