داستان منظوم حیدر و سمنبر به روایت مردم بلوچ

حیدر و سَمنبر از داستان های عامۀ ایرانی است که در زمان حکومت صفوی شکل گرفته است. این داستان از همان زمان شکل گیری به صورت شفاهی یا نوشتاری با روایت‌های گوناگون بین اقوام مختلف ایران رایج بوده است. هریک از روایت های منظوم این داستان در بلوچی به بیش از 200 مصراع می رسد. یکی از روایات آن را در دورۀ قاجار، شاعری به نام ملک دینار میرواری سروده و روایت دیگر را نیز به احتمال زیاد در همین زمان شاعری گمنام به نظم درآورده است. شاعران بلوچ در عین اینکه از نظر درون‌مایه و ساختار به اصل منظومۀ فارسی نظر داشته اند، به برخی از حوادث رنگ بومی داده و نیز بعضی از رسوم سنتی بلوچ ها را به آن افزوده اند. سبب ماندگاری این داستان در میان مردم بلوچ، افزون‌برجذابیت داستان، اجرای خنیاگران بلوچ بوده است که آن را همراه با ساز و موسیقی می خوانده اند.

Review of versified story of Haidar and Samanbar narrated by the Baluch people

One of the stylistic featuers of contemporary poetry is usage of local a Haidar and Samanbar is an unknown Iranian folk tale which has been created at the time of Safavid dynasty. This story since its appearance in oral or written form was common among the Iranian people and the stories have been popular in many ethnic groups. Each of the poetic narrative of this story appears in Baluchi language with more than 200 hemistich (lines). One of them has been, written and narrated in Qajar era by Malek –Dinar Miravi and probably by another anonymous poet at the same time. Besides holding the content and structure of the original Persian poems, Baluch poets have added different local elements to this tale. In addition to the attractiveness of this tale in general public, the manner of performing Baluch minstrels with musical instruments and songs is a key factor to maintain it among the Baluch natives.