بازشناسی رسم «ستی» در هند و بازتاب آن در متون ایرانی

ایران و هند دو همسایۀ دیرین با خاستگاه مشترک و سابقۀ تمدنی کهن هستند که قرن ها در مجاورت هم زیسته اند و بر هم اثر گذاشته اند. این اثرگذاری در دوره هایی پررنگ و در زمان‌هایی کم رنگ بوده، اما می توان ادعا کرد که هرگز بی رنگ نشده است. رسمِ‌ستی(= ساتی) که با معیارهای اخلاقی امروزی مغایر و با موازین ادیانِ ابراهیمی و زرتشتی ناسازگار است و طبعاً برای ایرانیان پذیرفتنی نیست از رسوم قدیمی هندوان است که سالیان درازی اجرا می شده و امروزه ظاهراً متروک شده است؛ رسمی که مربوط به تقدسِ آتش، شکوه عشق، هندوییسم و نتیجۀ مردسالاری و زن ستیزی هندی است. این پژوهش با بررسی کتاب های هندی (مقدس و تاریخی) و تحقیقات مربوط به آن سرزمین و کنکاش در متون تاریخی ایران کوشیده است با بازشناسی ستی، علت و عناصر پدید آمدن یا چرایی و چگونگی اش را توضیح دهد و حضورش در ادب، شعر و منظومه های فارسی را بررسی و مطالعه کند.

Analyzing the Sati Tradition in India and Its Reflection in Iranian Texts

Sati, which is unlike the modern moral standards and incompatible with the standards of the Abrahamic and Zoroastrian religions, is an old Hindu custom that has been practiced for many years and seems to have been abandoned nowadays. It is an official custom related to the sanctity of fire, the glory of love, Hinduism, and the result of Indian patriarchy and xenophobia. This study has tried to explain the cause and elements of its emergence. It also attempts to investigate why and how the Indian books (the sacred and historical ones) refer to this custom and then analyze the historical texts and literature in Iran with regards to poetry.