زیبایی‌شناسی شرواهای جنوب (با تکیه بر شرواهای فایز دشتستانی و محیا بستکی)

یکی از ویژگی های ذاتی ادبیات به عنوان یک هنر، زیبایی است. عناصر برجستۀ موسیقایی، زبانی و تصویرساز با ایجاد هنجارگریزی سبب زیبایی شعر می شوند. شروا یکی از انواع ترانه های عامیانۀ رایج در جنوب کشور (هرمزگان، بوشهر) نیز از این قاعده مستثنا نیست. پژوهش حاضر با هدف معرفی هرچه بیشتر شرواها و نیز بررسی عناصر زیبایی آفرین در این گونه از شعر، با رویکرد نقد بلاغی و به شیوۀ توصیفی تحلیلی انجام شده است. جامعۀ پژوهش، شروا های فایز دشتستانی و محیا بستکی، دو نمایندۀ اصلی شروه سرایی در جنوب است که شروا هایشان مشحون از عناصر زیبایی ساز است. نتایج پژوهش بیانگر آن است که دلیل اصلی ماندگاری این اشعار، افزون بر مضمون آن ها، مرهون مولفه های زیبایی شناسی این اشعار است که نشان از تسلط این دو شاعر بر مقولۀ شعر و شاعری دارد. این دو شروه سرا با استفاده از زبان ساده، واژگان مانوس و بسامد چشمگیری از صنایع بیانی و بدیعی متناسب با بافت زبانی شعر، همچون تشبیه و استعاره توانسته اند زیبایی را در شعر خود ایجاد کنند. زیبایی های زبانی و ادبی که با بافت عاطفی شعر، محتوای آن و مخاطب عام آن هماهنگی کامل دارد.

The aesthetics of southern Shervehs (Based on Fayez Dashtestani and Mahya Bastaki)

One of the intrinsic qualities of literature as art is beauty. The important musical and linguistic elements make poetry beautiful by creating deviation. Sherveh which is one of the wellknown examples of southern Iran musical art (Hormozgan and Bushehr ) is not the case of exception. The present research aims at introducing as much as possible the verses as well as the study of the aesthetic elements of this type of poetry, with a rhetorical criticism and a descriptive analytical approach. The corpus of the present study consists of Fayez Dashtestani and Mahya Bastaki lyrics. The results of the research indicate that the main reason for the survival of these poems, in addition to their content, is due to the aesthetic components of these poems, which shows that these two poets are totally mastered the poetry. These two poets were able to create beauty in their poetry by using simple language, the most popular vocabulary and the vast frequency of inventive figures corresponding to the linguistic context of poetry, such as comparison and metaphor. A linguistic and literary beauty which are in perfect harmony with the emotional texture of the poem, its content and its audience in general.