پیوند تشبیه و کنایه در یک گونۀ بلاغی نادر در ادب عامه

نظریه های جدید زبان شناسی با مجازی دانستن زبان، ذاتی دانستن مسائل بلاغی در آن و انکار انحصار تعلّق این مسائل به زبان ادبی، باب تازه ای در پژوهش های بلاغی گشوده اند. موضوع پژوهش حاضر بررسی گونه ای از تشبیه در زبان فارسی است که تاکنون بدان پرداخته نشده است. روش پژوهش توصیفی تحلیلی است. داده ها به شیوه ی کتابخانه ای و با استقرای تام از »امثال و حکم دهخدا « انتخاب شده است و با استفاده از شگردهای بلاغی رایج تجزیه و تحلیل شده است. دلیل انتخاب این منبع، بسامد تشبیهات در این اثر در مقایسه با آثار مشابه در این زمینه است. نتیجه نشان می دهد نشانه های بلاغی موجود در این تشبیه با تعلیق معنای اصلی، به القای معنای دیگری می پردازد، زیرا این نوع تشبیه روساختی تشبیهی و ژرف ساختی کنایی دارند؛ به عبارت دیگر، وجه شبه در این تشبیه خلاف تمامی تشبیهات شناخته شده، لازمی است در خدمت یک ملزوم و بیان معنی کنایی آن.

The bond between simile and metonymy in a rare rhetoric variety of folk literature

Abstract New linguistic theories, considering language as virtual and its rhetorical features as intrinsic, and denying the belonging of these matters to literary language opened up a new chapter in rhetorical research. This research attempts to study a kind of simile in Persian language which has never been examined before. The research method is descriptiveanalytic. The data is selected from Proverbs and Wisdoms by Dehkhoda based on desk study using perfect induction and is analyzed on the basis of common rhetorical methods. The reason for choosing this source is the frequency of similes in the work compared with similar works in this field. The results demonstrate that the rhetorical indications in this simile, suspending the min meaning, induce another meaning, because this kind of profound metaphorical superstructural simile has an ironic structure; in other words, unlike all known similes, in this simile, the similarity is a necessary in the service of necessity and expression of its ironic meaning.