تجربۀ کوچ و انعکاس آن در شعرهای عامیانۀ بختیاری

این مقاله در صدد پاسخ دادن به این پرسش هاست که تجربۀ کوچ چه تاثیری بر شعر بختیاری داشته است و اینکه این اشعار چگونه دنیای درون و بیرون یک ایلیاتی کوچنده را تعبیر و تفسیر می کند. در این جستار تلاش شده است تا آن بخش از وجوه صوری و محتوایی شعر بختیاری که از تجربۀ بزرگ و محوری کوچ شکل گرفته است تحلیل و بررسی شود و وجوه فلسفی و زیبایی شناختی این تجربه از خلال ابیات و سروده های عامیانه بازنمایی و تبیین گردد. مبنای نظری این پژوهش بر اساس کتاب هنر به مثابۀ تجربه نوشتۀ جان دیویی شکل گرفته است که در آن از دو گونه تجربه نام می برد: »تجربۀ منقطع « و »تجربۀ کامل «. در این نوشتار، به این مسئله پرداخته شده است که تجربۀ کوچ تجربه ای است که هر سال در فرمی نظام مند و آیینی تکرار می شود و تجربه ای کامل را شکلمی دهد. حاصل آنکه این تحقیق نشان می دهد که تجربۀ کوچ به عنوان یک تجربۀ محوری و بزرگ، چگونه ذهن و عین انسان کوچنده را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد؛ به طوری که شعر عامیانۀ بختیاری، هم از حیث فرم و هم از نظر محتوا، تحت تاثیر تجربۀ کوچ شکل گرفته و بدین ترتیب دنیای ذهنی و نظام معرفتی و زیبایی شناختی انسان کوچنده را در فرمی کلی تر به شیوۀ زندگی او پیوند داده است.