اثربخشی برنامه آموزش شادکامی مبتنی بر نظریه شناختی - رفتاری فوردایس بر کیفیت زندگی و توانایی تحمل آشفتگی زنان مبتلا به معلولیت جسمی - حرکتی

مقدمه: معلولیت دارای ابعاد جسمانی و روان شناختی است و همانطور که سلامت جسمی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد، سازگاری روانی اجتماعی و سلامت روانی او را نیز متاثر می سازد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش شادکامی به شیوه شناختی رفتاری فوردایس بر کیفیت زندگی و تحمل آشفتگی زنان با معلولیت جسمی حرکتی بود.روش کار: پژوهش حاضر آزمایشی از نوع نیمه تجربی است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه زنان معلول جسمی حرکتی انجمن معلولین جسمی حرکتی شهرستان اردبیل بودند که از بین آنها 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. بعد از اجرای پیش آزمون بر روی هر دو گروه، مداخله آزمایشی در طی 8 جلسه 90 دقیقه ای به صورت یک جلسه در هر هفته به اجرا در آمد و پس از اتمام برنامه درمانی، پس آزمون اجرا گردید. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و مقیاس تحمل آشفتگی سیمون و گاهر استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده های تحقیق حاضر از تحلیل کوواریانس استفاده گردید.یافته ها: نتایج نشان داد که پس از آموزش شادکامی در میانگین نمرات کیفیت زندگی و تحمل آشفتگی گروه های مداخله نسبت به گروه شاهد تفاوت معناداری وجود دارد. به طوری که نمرات کیفیت زندگی و تحمل پریشانی گروه مداخله پس از آموزش شادکامی به شیوه شناختیرفتاری فوردایس به صورت معناداری افزایش یافت (0/01>p).نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که استفاده از آموزش شادکامی به شیوه شناختی رفتاری فوردایس، می تواند موجب بهبود کیفیت زندگی و تحمل پریشانی معلولین جسمی حرکتی شود.

Effectiveness of Happiness Training Program Based on Fordyce Cognitive Behavioral Theory on Quality of Life and Ability to Tolerate Disorders of Women with Physical-Motor Disabilities

Introduction: Disabilities have a physical and psychological dimension and as they affect one's physical health, they also affects psychosocial adjustment and psychological wellbeing. The aim of this study was to determine the Effectiveness of happiness training program based on Fordyce cognitive behavioral theory on quality of life and ability to tolerate the disorder in women with physicalmotor disabilities.Methods: This study was quasiexperimental. The study population included all females with physicalmotor disabilities registered at the Association of PhysicalMotor Disabilities of Ardabil city, among which 30 were selected by the available sampling method and were randomly assigned to experimental and control groups. After running the pretest on both groups, the experimental intervention was carried out during 8 sessions of 90 minutes each and with one session per week. After completion of the treatment program, the posttest was taken. To collect the data, the World Health Organization Quality of Life Questionnaire and Simon and Gahr distress tolerance scale was used. Also, for data analysis, analysis of covariance was performed.Results: The results showed that there were significant differences between the two groups in mean scores of quality of life and distress tolerance after happiness training. The scores of quality of life and distress tolerance in the experimental group were significantly increased after the training of happiness based on the Fordyce cognitive behavioral theory (P>0/001).Conclusions: According to the obtained results, it could be suggested that training of happiness based on the Fordyce cognitive behavioral theory could improve the quality of life and ability to tolerate the disorder in females with physicalmotor disabilities.