تاثیر گروه درمانی مبتنی بر رویکرد امید درمانی بر میزان افسردگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس یکی از شایع ترین بیماری های مزمن سیستم عصبی مرکزی است. مزمن بودن ماهیت بیماری، پیش آگاهی نامعلوم و درمان غیرقطعی و درگیر ساختن فرد در سنین جوانی باعث ایجاد اختلالات روانی متعددی در این بیماران می گردد که در این میان افسردگی بیشترین شیوع را دارد. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر امید درمانی بر افسردگی بیماران مولتیپل اسکلروزیس انجام شد. روش: برای انجام پژوهش حاضر از یکی از طرحهای نیمه تجربی به نام طرح کنترل نابرابر استفاده شده است. حجم نمونه شامل 20 بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود که با نمونهگیری مبتنی بر هدف، از نوع در دسترس و بر مبنای داوطلبانه بودن آزمودنی ها و دارا بودن معیارهای ورود به پژوهش از میان بیماران عضو انجمن (ms) اصفهان انتخاب شدند. بعد از تقسیم تصادفی آزمودنیها در دو گروه شاهد و مداخله، گروه مداخله به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت مداخله امید درمانی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها در قبل و بعد از مداخله درمانی از پرسشنامه های دموگرافیک و پرسشنامه افسردگی بک استفاده شد. دادهها با استفاده از آمارههای توصیفی (میانگین، انحراف معیار و فراوانی) و آماره های استنباطی (تحلیل کواریانس) با نرمافزار spss نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که بعد از اجرای جلسات امید درمانی میزان افسردگی در گروه مداخله و شاهد تفاوت معنیداری داشت و افسردگی گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری کاهشیافته بود (0001/0>p) به طوریکه میانگین نمره افسردگی در گروه مداخله 6/5 و در گروه شاهد 43/12 بود. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که امید درمانی در کاهش میزان افسردگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس موثر میباشد. بنابراین بهره گیری از این رویکرد درمانی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس و سایر بیماریهای مزمن مشابه توصیه میگردد.

The effect of hope based group therapy approach on the severity of depression in multiple sclerosis patients

Introduction: Multiple sclerosis is one of the most common chronic diseases of central nervous system. Chronic nature of the disease, uncertain prognosis, lack of definitive cure and involving mostly young people will cause multiple psychological disorders in these patients that depression is the most prevalent one. This study was conducted to investigate the effect of hope therapy on depression in multiple sclerosis patients. Methods: this study had one of the quasi experimental designs called unequal control design. Twenty multiple sclerosis patients affiliated with MS Association of Isfahan were selected based on purposive, convenient sampling, willingness of subjects to participate in the study and consideration of inclusion and exclusion criteria. After random allocation of patients to intervention and control groups, the intervention group participated in eight 90 minutes sessions of group hope therapy. Before and after intervention, demographic and beck depression inventory questionnaires were used for data collection. Data were analyzed with descriptive statistics (mean, standard deviation, and frequency), inferential statistics (ANOVA test) with SPSS software. Results: After hope therapy intervention the severity of depression in intervention group in comparison to control group two groups showed a significant difference (p . (0001/.So that the mean depression score in the intervention group was 5/6 and in the control group was 12/43. Conclusion: The present study showed hope therapy can decrease depression severity in multiple sclerosis patients. So, using of this therapeutic approach in multiple sclerosis patients and other patients with chronic conditions is recommended.