بررسی اثربخشی الگوی تاب آوری بر بهبودکیفیت زندگی بیماران مبتلا به اسکلروز چندگانه: یک مطالعه پیگیرانه

مقدمه: با توجه به شیوع اختلالات روان شناختی در بیماران مالتیپل اسکلروزیس، برخی از گزارش ها اثربخشی مدل تاب آوری را مقدم بر درمان های مرسوم قبلی دانسته اند، بر این اساس هدف این پژوهش بررسی اثربخشی مدل تاب آوری بر بهبود مولفه های کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با پیگیری سه ماهه بود. روش کار: این پژوهش، به صورت تجربی بوده و در آن از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش حاضر 631 نفر بود. نمونه شامل 40 بیمار مبتلا به ام اس شهر تبریز در سال 1397 بود. ابتدا از 220 بیمار مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس، آزمون کیفیت زندگی به عمل آمد؛ سپس افرادی از جامعه فوق که طبق معیار نقطه برش در سطح نامطلوبی قرار داشتند، (82 نفر) انتخاب شدند. 20 نفر برای گروه آزمایش و 20 نفر برای گروه کنترل به صورت تصادفی انتخاب شدند. مداخله مبتنی بر آموزش تاب آوری طی 12 جلسه نود دقیقه ای، هر هفته یک جلسه اجرا شد. پس از اتمام جلسات مجدداً آزمون کیفیت زندگی جهت پس آزمون روی دو گروه اجرا گردید و سه ماه بعد از اتمام مداخله نیز پس آزمون بعمل آمد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: همه آزمودنی ها مذکر بوده و میانگین سن آزمودنی های گروه آزمایش 5/84 ±42/35 و میانگین سنی آزمودنی های گروه کنترل 5/84 ±42/35 بود. تحلیل داده ها نشان داد که بین میانگین نمره های پس آزمون گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت (p<0.01)، به نحوی که مداخله تاب آوری موجب بهبود مولفه های کیفیت زندگی در گروه آزمایش شده است. همچنین بعد از پیگیری سه ماهه نیز مدل تاب آوری اثر ماندگاری بر کیفیت زندگی بیماران ام اس داشته است.نتیجه گیری: با توجه به تاثیر مثبت آموزش تاب آوری، استفاده از این آموزش در برنامه ریزی اقدام های بهداشت روانی به خصوص در مورد بیماران مالتیپل اسکلروزیس توصیه می شود.

Investigating the effectiveness of resiliency pattern on improving the quality of life of multiple sclerosis patients: a follow up study

Introduction: Regarding the prevalence of psychological disorders in multiple sclerosis patients, some reports have considered the efficacy of a resilient model prior to previous treatments. Therefore, the aim of this study was to investigate the effectiveness of the resiliency model on improving the quality of life components in patients with multiple sclerosis followed by three months.Methods: This study was an experimental study in which pretestposttest design with control group was used. The statistical population of the study was 631 people. The sample consisted of 40 MS patients in Tabriz in 2018. First of all, 220 patients with multiple sclerosis, a quality of life test, were selected. Then, the subjects from the abovementioned society, who were classified as unsatisfactory according to the cutoff criteria, were selected (82 subjects). 20 subjects were assigned to the experimental group and 20 controls were randomly selected. The intervention based on resilient training was performed in 12 sessions of 90 minutes, one session per week. After the end of the sessions, quality of life test for posttest was performed again in two groups and after three months after the end of the intervention, a posttest was performed. Data were analyzed using covariance analysis.Results: All subjects were male and the mean age of the subjects in the experimental group was 42.35 ± 5.84 and the mean age of the subjects in the control group was 42.35 ± 5.84. Data analysis showed that there was a significant difference between the mean scores of posttest in the experimental and control groups (P < 0.01), so that the intervention improved the components of quality of life in the experimental group. Also, after a three month follow up, the model of resilience has had a lasting effect on the quality of life of MS patients.Conclusions: Considering the positive effect of resilient education, the use of this training in planning mental health interventions, especially in patients with multiple sclerosis, is recommended.