تاثیر اجرای مدل مراقبت پیگیر بر خودکارآمدی و بار مراقبتی والدین

مقدمه:  والدین کودکان مبتلا به فنیل‏کتونوری بدلیل ارائه مراقبت های مداوم بارمراقبتی قابل توجهی را تجربه می‏کنند. اگر والدین در ارائه مراقبت ها خودکارامد باشند تحمل آن سهل تر میگردد. مراقبت های پیگیر می تواند در این زمینه جنبه حمایتی داشته باشد.  این مطالعه با هدف تعیین تاثیر اجرای مدل مراقبت پیگیر بر خودکارآمدی و بار مراقبتی والدین دارای فرزند مبتلا به فنیل کتونوری انجام شد.روش:  پژوهش حاضر مطالعه نیمه‏تجربی است که در سال 1399 درمانگاه بیمارستان امین شهر اصفهان انجام شد. 72 والد کودک مبتلا به فنیل‏کتونوری ابتدا به شیوه دردسترس انتخاب و بصورت تصادفی‏سازی به دو گروه 36 نفری آزمون و شاهد تخصیص داده شدند. در گروه آزمون، مدل مراقبت ‏پیگیر در چهارماه اجرا شد. گروه شاهد آموزشهای معمول را دریافت کرد. ابزار گرداوری داده، پرسشنامه جمعیت‏شناختی، فشار مراقبتی زاریت و خودکارامدی والدینی دومکا بود که مشارکت کنندگان  قبل و یکماه پس از مطالعه پاسخ دادند. یافته ها:  در گروه آزمون میانگین خودکارآمدی بعد از مطالعه به طور معناداری بیشتر از قبل بود اما در گروه شاهد اختلاف معنادارنداشت(0/05 >p). میانگین خودکارآمدی قبل از مداخله بین دو گروه اختلاف معنادار نداشت. در گروه آزمون، میانگین بارمراقبتی بعد از مداخله بطور معناداری کمتر از قبل بود اما در گروه شاهد اختلاف معنادار نداشت(0/05 >p). میانگین بارمراقبتی قبل از مداخله بین دو گروه اختلاف معنادار نداشت؛ اما بعد از مداخله در گروه آزمون بطور معناداری کمتر از گروه شاهد بود (0/05

the effect of continuous care model on self-efficacy and care burden of parents

introduction: parents of children with phenylketonuria experience a significant care burden due to the provision of continuous care. it will be easier to bear if parents are self-efficacious in providing care. follow-up care can be supportive in this regard. this study was conducted to determine the effect of implementing the continuous care model on the self-efficacy and care burden of parents with a child with phenylketonuria. method: the present study is a semi-experimental study that was conducted in 2019 at the clinic of amin shahr hospital in isfahan. 72 parents of children with phenylketonuria were first selected by the available method and randomly assigned to two groups of 36 people, test and control. in the test group, the follow-up care model was implemented in four months. the control group received the usual training. the data collection tool was a demographic questionnaire, zarit care pressure, and domka parental self-efficacy, which the participants answered before and one month after the study. results: in the test group, the average self-efficacy after the study was significantly higher than before, but there was no significant difference in the control group (p < 0.05). the average self-efficacy before the intervention was not significantly different between the two groups. the average care burden after the intervention was significantly lower than before in the test group, but there was no significant difference in the control group (p < 0.05). there was no significant difference between the two groups in the average care burden before the intervention. still, after the intervention in the test group, it was significantly lower than the control group (p<0.05). conclusion: the implementation of follow-up care for parents with a child with phenylketonuria increases self-efficacy and reduces the burden of care. therefore, it is suggested to use this model during discharge for this target group.