تاثیر طرح ترخیص بر بستری مجدد نوزادان نارس

مقدمه: نارس بودن نه تنها نوزاد را در معرض خطر عوارض نوزادی قرار می دهد بلکه زمینه را برای مشکلات دیگر در بزرگسالی فراهم می کند . والدین برای دستیابی به مهارت های مراقبت از کودک نیاز به آموزش مناسب و زمان کافی دارند تا اطلاعات را جذب کرده و یاد بگیرند. هدف این مطالعه نیمه تجربی تعیین تاثیر اجرای طرح ترخیص بر بستری مجدد نوزادان نارس بستری در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی آبادان بود.روش: 56 نفر از مادران نوزادان نارس مراجعه کننده به بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی آبادان انتخاب و با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی بلوکی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. پس از شرح حقوق نمونه ها و گرفتن رضایت نامه از ایشان، داده ها با استفاده از پرسشنامه های (مشخصات دموگرافیک مادر، و نوزاد) جمع اوری شد. طرح ترخیص برای مادران گروه آزمون (طی دوجلسه، در روز دوم پذیرش و روز ترخیص، به صورت انفرادی همراه با آموزش عملی و چهره به چهره و کتابچه) اجرا شد. مادران گروه شاهد مراقبت معمول بخش را دریافت کردند. یک ماه پس از ترخیص وضعیت بستری مجدد نوزادان بوسیله تماس تلفنی با والدین پیگیری شد.یافته ها: بین ویژگی های دموگرافیک مادران و نوزادان در دو گروه کنترل و مداخله بر اساس متغیرهای مورد نظر مطالعه تفاوت معناداری وجود ندارد ( 0/05 < p). اجرای طرح ترخیص باعث کاهش میزان بستری مجدد نوزادان نارس در گروه مداخله می شود ( 0/05 = p).نتیجه گیری: اجرای طرح ترخیص می تواند با افزایش کیفیت مراقبت از نوزاد منجر به کاهش بستری مجدد نوزادان نارس شود. بنابراین توصیه می شود که در بخشهای نوزادان بویژه نوزادان نارس تحت مراقبت حاد و ویژه آموزشهای ترخیص برنامه ریزی شده از زمان پذیرش تا هنگام ترک بیمارستان و بعد از آن در منزل صورت پذیرد. همچنین بیمارستان ها، اجرای برنامه آموزشی طرح ترخیص را مورد توجه و عملیاتی سازی قرار دهند.

The effect of discharge planning program on the re-admission of premature infants

Introduction: Being premature puts the infant at risk for neonatal complications and also provides the basis for other problems in adulthood. Parents need adequate training and time to acquire and learn information to acquire childcare skills. The purpose of this quasiexperimental study was to determine the effect of discharge planning on the readmission of premature infants hospitalized in Abadan University of Medical Sciences hospitals.Methods: 56 mothers of preterm infants referred to the hospitals of Abadan University of Medical Sciences were divided into two groups of intervention and control using random sampling. After describing the sample rights and obtaining their consent, the data were collected using questionnaires (demographic characteristics of mother and infant). The discharge plan was administered to the mothers of the experimental group (during two sessions, on the second day of admission and on the day of discharge, individually with practical training and facetoface and booklet). Mothers in the control group received routine care in the ward. One month after discharge, neonatal readmission was followed up by telephone contact with parents.Results: There was no significant difference between demographic characteristics of mothers and neonates in the control and intervention groups based on the studied variables (p <0.05). The discharge plan reduced the readmission rate of premature infants in the intervention group (p = 0.05).Conclusion: Implementation of a discharge plan can reduce the readmission rate of premature infants by increasing the quality of neonatal care. Therefore, it is recommended that neonatal units, especially premature neonates with acute care and planned discharge training, be admitted from admission to hospital leave and afterward at home. Hospitals should also consider implementing and implementing a discharge plan training program.