اثر بخشی قصه گویی بر کاهش پرخاشگری و احساس تنهایی کودکان کار مهاجر افغانی

مقدمه: پرخاشگری و احساس تنهایی، عوامل مهمی برای مشکلات خطرساز در آینده مانند بزهکاری، اضطراب و افسردگی کودکان است و بر اساس پژوهش ها کودکان کار دارای پرخاشگری و احساس تنهایی بالایی هستند. پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی قصه گویی بر کاهش پرخاشگری و احساس تنهایی کودکان کار مهاجر افغانی پرداخته است.روش: روش پژوهش حاضر، از نوع تحقیق نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه ی آماری تمامی کودکان کار 12-8 ساله دختر و پسر مهاجر افغانی مراجعه کننده به جمعیت دانشجویی امام علی (ع) پاکدشت در سال 1395 بودند که از میان آنها30 کودک ، به روش نمونه گیری تصادفی ساده بر اساس فهرست اسامی کودکان انتخاب شدند. سپس، به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند . گروه آزمایش 12 جلسه ی یک ساعته قصه گویی ، دریافت کردند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسش نامه خشم کودک نلسون (2000) و پرسش نامه احساس تنهایی آشرو ویلر (1985) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 21 تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری در پرخاشگری کودکان کار مهاجر افغان، پیش و پس از آزمون گروه آزمایش نشان نداد(p>0/01) ولی تفاوت معناداری در احساس تنهایی این کودکان در پیش آزمون و پس آزمون در گروه آزمایش، نشان داده شد(p<0/01).نتیجه گیری: قصه گویی بر کاهش احساس تنهایی کودکان کار مهاجر افغانی موثر بوده است. هر چند که، اثربخشی برای کاهش میزان پرخاشگری آنها به دست نیامد. از این رو می توان از قصه درمانی به عنوان گزینه ای مکمل درمانهای روان شناختی، برای بهبود احساس تنهایی این کودکان در مراکز و جمعیت های حمایت از کودکان کار و بدسرپرست استفاده کرد.

The Effectiveness of Storytelling on Reducing the Aggression and Loneliness of Afghan Refugee Children

Introduction: Aggression and loneliness are important factors for future risk such as delinquency, anxiety and depression in children and, based on research, children in child labor have high levels of aggression and loneliness. The present study aimed to investigate the effectiveness of storytelling on decreasing the aggression and loneliness of Afghan refugee children.Method: The present study is a quasiexperimental research with pretest and posttest with control group. The statistical population of the study was all children aged 128 years old was male and female students of Imam Ali (AS) Pakdasht in 2016 and the thirty children selected by purposeful sampling were chosen. The children were randomly divided into two experimental and control groups. The experimental group received 12 sessions of one hour storytelling for one and a half months. The measuring instruments were Children's Inventory of Anger (ChIA, 2000) and Loneliness Questionnaire (1985). Covariance analysis was used to analyze the data.Results lrm;:The results showed that there was no significant difference in the aggression of Afghan refugee children before and after the test (p>0/01), but there was a significant difference in the loneliness of these children in the pretest and posttest (P<0/01).Conclusions lrm;: Storytelling has been effective in reducing the loneliness of the child labor of Afghan refugee girls and boys, so we can use stories to improve the loneliness of these children in health centers and clinics