تاثیر اصالت وجود بر منشا و نحوه حصول معقولات ثانی فلسفی

همسان‌انگاری معقولات ثانی فلسفی با معقولات ثانی منطقی که از لوازم اصالت ماهیت است موجب یکسان‌پنداری منشا حصول آنها می‌شود. لازمه این پندار آن است که معقولات ثانی فلسفی همانند معقولات ثانی منطقی در منشا حصولشان متکی بر ماهیات باشند. این نحوه تلقی موجب می‌شود روش حصول معقولات ثانی فلسفی نیز ماهیت‌محور گردد. در این مقاله با روش تحلیلی_توصیفی به این مسئله پرداخته و اثبات شد که این دو انگاره بنا بر اصالت وجود صحیح نیست و با اشکالات اساسی روبه‌روست. وجودی شدن معقولات ثانی فلسفی در اثر نگرش اصالت وجودی موجب وجودی شدن منشا و نحوه حصول آنها می گردد. ازآنجاکه مصادیق معقولات ثانی فلسفی بنا بر اصالت وجود از خارجیت برخوردارند و از طرفی  ماهیات هیچ‌گونه حظی از خارجیت نداشته و هویت و شیئیت مفهومی دارند، نمی‌توان منشا حصول معقولات ثانی فلسفی را ماهیات دانست . با تغییر نگرش نسبت به منشا حصول معقولات ثانی فلسفی روش حصول این مفاهیم نیز متفاوت می‌گردد . روشی که علامه طباطبایی مبتنی بر علم حضوری برای حصول معقولات ثانی فلسفی  مطرح می‌کنند، روشی متناسب با اصالت وجود است.

the impact of the primacy of existence on the origin and method of attaining philosophical secondary intelligibles

equating philosophical secondary intelligibles with logical secondary intelligibles, which is one of the essentials of the primacy of quiddity, leads to the assumption that their origins are identical. this assumption implies that the philosophical secondary intelligibles, like logical secondary intelligibles, rely on quiddities in their origin of attainment. this perception makes the method of attaining philosophical secondary intelligibles quiddity-based. using an analytical-descriptive method, this article demonstrates that these two assumptions are wrong under the primacy of existence and have fundamental flaws. the existential nature of the philosophical secondary intelligibles causes its origin and the method of attainment to be existential. the instances of philosophical secondary intelligibles, according to the primacy of existence, possess externality, whereas quiddities have no share of externality, having conceptual identity and thingness. hence, the origin of philosophical secondary intelligibles cannot be quiddities. with the change in perspective on the origin of philosophical secondary intelligibles, the method of attaining these concepts becomes different as well. the method proposed by ‘allāmah ṭabāṭabā’ī for attaining philosophical secondary intelligibles, based on knowledge by presence, aligns with the primacy of existence.