واکاوی و ارزیابی نشان‌واره‌های اقتدارگرایی در مدینه فاضله

مدینه فاضله به‌عنوان مدینه مطلوب در فلسفه سیاسی کلاسیک اسلامی، در معرض این انتقاد قرار دارد که مدینه‌ای اقتدارگراست. هرچند فیلسوفان مسلمان کلاسیک، مدینه تغلب را از گونه‌های مدن غیرفاضله قرار داده‌اند و مدینه فاضله را از آن متمایز دانسته‌اند. اما چون اقتدارگرایی از استبداد کلاسیک تفاوت دارد، بررسی نسبت مدینه فاضله با اقتدارگرایی ضروری به نظر می‌رسد.برخی سامان مدینه فاضله را اقتدارگرایانه دانسته‌اند و برخی هم بدون تصریح به اقتدارگرایانه بودن آن، به وجود نشان‌واره‌های اقتدارگرایی در مدینه فاضله اذعان کرده‌اند. این مقاله نشان‌واره‌های اقتدارگرایی در مدینه فاضله را از متون نویسندگان بومی و غربی استخراج کرده و سپس با استفاده از روش تفسیری، به ارزیابی آن می‌پردازد. رئیس اول، اشتراک آراء، نوابت، خطابه و جمع‌گرایی مهم‌ترین نشان‌واره‌های اقتدارگرایی در مدینه فاضله‌اند که در این مقاله بررسی و ارزیابی می‌گردند. نتیجه تحقیق اینکه با تکیه بر شواهد ارائه‌شده معلوم می‌‌گردد که هیچ‌کدام از این نشان‌واره‌ها، بر اقتدارگرا بودن مدینه فاضله دلالت ندارند.

An Inquiry into the Indexes of Authoritarianism in The Utopia (Virtuous City)

As a favorite political unit in the classic Islamic political philosophy, utopia has come under the criticism that it is an authoritarian regime. Classic Muslim philosophers, however, classified the totalitarian cityestate as noneutopian state and distinct from utopia. As authoritarianism is different from the classic despotism, it seems necessary to study the relation of utopia to authoritarianism.Some scholars have regarded the organization of utopia as an authoritarian regime and others have embraced some authoritarian indexes in utopia, they have not explicitly mentioned them, though.In his essay, the author has singled out the indexes of authoritarianism in utopia from the domestic and Western texts and then assessed them according to methods of interpretation. First chief, votesharing, nawabit[1] (weeds), guardianship, sermon, collectivism are the most important indexes of authoritarianism in utopia examined in this  paper. The presented documents prove that none of the indexes demonstrate that utopia is authoritarian[1]. In alFarabi’s theory of utopia, nawabit constitutes groups of people who lack values and are useless or even harmful. They are similar to weeds. AlFarabi has classified them into 9 groups.