تبیین اعتباریت وجود به معنای معقول ثانی فلسفی در نظام فلسفی شیخ اشراق و نفی اصالت ماهیت از ایشان

بی‌شک فلسفه اشراق نامی آشنا در اذهان فرهیختگان فلسفه و عرفان است. ولیکن متاسفانه دانشوران فلسفه، به حکمت اشراق آن‌طور که شایسته این علم است نپرداخته‌اند. شاید این بی‌مهری به‌جهت قرائتی است که صدرالمتالهین از حکمت اشراق ارائه نموده است که ایشان را اصالت ماهوی معرفی نموده است. اسناد اصالت ماهیت به شیخ اشراق در منظر صدرالمتالهین ازآن‌جهت است که صدرا، اعتباریت وجود شیخ را به معنای معقول ثانی منطقی تصور کرده است. لذا ایشان را اصالت الماهوی دانسته است و حال آنکه با قرائن متعدد در دستگاه فلسفی شیخ اشراق می‌توان کشف کرد که مراد شیخ اشراق از اعتباریت وجود، معقول ثانی منطقی نیست تا این امر منجر به اصالت ماهوی دانستن ایشان گردد. بلکه مراد ایشان از اعتباریت، معقول ثانی فلسفی است و ایشان همان‌گونه که وجود را اعتباری و معقول ثانی فلسفی می‌داند، ماهیت را نیز اعتباری می‌داند. لذا اسناد اصالت ماهیت به ایشان، خبط عظیمی است که نسبت به فلسفه وی رخ داده است. این مقاله سعی دارد با قرائن داخلیه و خارجیه ثابت کند که مراد از اعتباریت در کلام شیخ اشراق، معقول ثانی فلسفی است. لذا نسبت اصالت ماهیت به ایشان، نسبت ناصحیحی می‌باشد.

The Explanation of How Suhrawardi Considers Existence Mentallyconstructed as a Philosophically Secondary Concept and that He Negates the Primacy of Quiddity

The Illumination philosophy is an undeniably celebrated name in the minds of the cultivated in philosophy and mysticism. Nonetheless, they have not dealt with this school of philosophy duly. The reason for such negligence might be due to Mulla Sadra’s account of the Illumination philosophy; he has introduced Suhrawardi as one advocate of the primacy of quiddity theory. Such an ascription goes to the fact that Mulla Sadra equated Suhrawardi’s theory of existence as a mentallyconstructed concept with logically secondary concept. This is while a closer look into several contexts of the issue in Suhrawardi’s philosophy proves that his meaning of existence as a mentallyconstructed concept is different from logically secondary concept and thus he does not believe in the primacy of quiddity. Rather, his meaning of mentallyconstructed concept is that it is philosophically secondary concept. Accordingly, as he considers existence a mentallyconstructed and philosophically secondary concept, he regards quiddity mentallyconstructed, too.  As a result, the ascription of primacy of quiddity to Suhrawardi is a great mistake made in his philosophy. In their essay and through both internal and external contexts, the authors have tried to demonstrate that by mentallyconstruction, Suhrawardi means philosophically secondary concepts. Thus the ascription of primacy of quiddity to him is wrong