بررسی ریخت شناسی نانوالیاف سلولز استات در سیستم های حلال تک و چند جزئی جهت تولید نانوحامل های سیکلودکسترین

ویژگی های مثبت نانوالیاف از جمله نسبت سطح به حجم بالا، انعطاف پذیری مطلوب در گروه های عاملی سطحی و عملکرد مناسب مکانیکی، همراه با جای دهی سیکلودکسترین ها می تواند زمینه لازم را برای ایجاد تولید نانوحامل های غذا دارویی مناسب فراهم سازد. الکتروریسی روشی مناسب برای تولید نانوالیاف است که به دلیل سهولت اجرا و عدم استفاده از فرایند حرارتی به عنوان یکی از مطلوب ترین انتخاب ها در این خصوص شناخته می شود. عوامل مختلفی در تولید الیاف مناسب با استفاده از روش الکتروریسی موثر هستند که یکی از مهمترین آنها انتخاب حلال مناسب است. در بررسی حاضر، شرایط انتخاب حلال مطلوب جهت ریسیدن پلیمر سلولز استات به همراه سیکلودکسترین، از طریق بررسی اثر سیستم حلال های تک جزئی دی متیل استامید، دی متیل فرم آمید و ترکیبات دوتایی آنها با استن شامل استن :دی متیل استامید (2:1) ، استن :دی متیل استامید (1:2) ، استن:دی متیل فرم آمید (2:1) و استن:دی متیل فرم آمید (1:2) بر ریخت شناسی و اندازه قطر الیاف مورد مطالعه قرار گرفته است. جایگیری سیکلودکسترین درون ساختار نانوالیاف با استفاده از تکنیک طیف جذبی فنل فتالئین به تنهایی و در مجاورت محلول آبی سیکلودکسترین بررسی شد. نتایج نشان داد رفتار رئولوژیکی محلولهای پلیمری در سیستم حلال دوتایی استندی متیل فرم آمید، غیر نیوتنی از نوع شبه پلاستیک می باشد. استفاده از سیستم حلال دوتایی استن – دی متیل فرم آمید (1:2)، غلظت 20 درصد محلول سلولز استات و 2 درصد سیکلودکسترین، تحت فرایند ریسندگی ولتاژ (25 کیلو ولت )، دبی جریان (1/5 میلی لیتر بر ساعت) و فاصله نوک سوزن تا جمع کننده (150 میلی متر)، شرایط مطلوب برای تولید نانوحاملهای خوراکی سیکلودکسترین می باشد.