پلیمرهای سنتزی زیست تخریب پذیر مورد استفاده در مهندسی بافت

در این مقاله پلیمرهای مصنوعی زیست تخریب پذیر با تمرکز بر توانایی آن ها در برنامه های مهندسی بافت بررسی شده است. سنتز، خواص، زیست تخریب پذیری،سازوکار های تخریب و محصولات آزاد شده در حین تخریب برای مهم ترین و پرکاربردترین این پلیمرها مطالعه شده است. اکثر پلیمرهای زیست تخریب پذیر متعلق به خانواده پلی استرها هستند. پلیمرهای شناخته شده پلی گلیکولیک اسید و پلی لاکتیک اسید از این خانواده هستند. برخی از معایب این پلیمرها برای استفاده در مهندسی بافت، ضعف زیست سازگاری، انتشار محصولات تجزیه اسیدی، فرایندپذیری ضعیف و اُفت خواص مکانیکی در اوایل فرایند تخریب است. پلیمرهای تجزیه پذیر دیگر مانند پلی اُرتو استر، پلی انیدرید، پلی فسفاژن، ونیز پلی یورتان مطالعه شده اند و به طور خلاصه مزایا و معایب آن ها مورد بحث قرار گرفته است. با پیشرفت در مهندسی بافت، توسعه پلیمرها برای رفع نیازهای بیشتر، ضروری است. اخیراً توسعه و ساخت ترکیبات پلیمری قابل تزریق بر پایه پلی پروپیلن فومارات و پلی انیدریدها برای پاسخگویی به نیازهای مهندسی بافت مرتبط با ارتوپدی توجه زیادی را به خود جلب کرده است. امروزه پلی-یورتان ها نیز به دلیل توانایی بالا در طراحی ساختار پلیمر برای رسیدن به خواص مکانیکی و زیست تخریب پذیری برای کاربردهای خاص توسعه زیادی یافته اند.