آموزش محیط‌زیست و توسعه پایدار واکاوی تجربه استرالیا

آموزش محیط‌زیست یکی از اقدامات جدی و ضروری کشورها برای افرایش دانش، مهارت شهروندان و راهی موثر برای بهبود و ارتقای رابطه انسان با محیط زندگی پیرامون است.با توجه به سودمندی و ضرورت بهره‌مندی از تجارب موفق کشورها به‌عنوان یکی از عناصر اصلی آموزش محیط‌زیست هدف مقاله حاضر مطالعه موردی آموزش محیط‌زیست در استرالیا است. روش مورداستفاده پژوهش توصیفی - تحلیلی و شیوه گردآوری داده‌ها مطالعه اسنادی است. یافته‌های پژوهش بیانگر اولویت‌های استراتژیک و اهداف منتخب زیست‌محیطی و توسعه پایدار کشور استرالیا با تاکید بر زندگی پایدار و نقش آموزش برای آینده پایدار شامل رهبری، ترویج، حمایت و پیشبرد آموزش محیط‌زیستی و پایدار در استرالیا و به‌صورت خاص فعالیت‌های انجمن آموزش محیط‌زیست استرالیا تا سال 2025 و پروژه‌های انجام‌شده این کشور، تا سال 2022 است. این اهداف بر اهمیت تامین نیازهای مالی برای پروژه‌های محیط‌زیست از یک‌سو و همچنین حمایت از مربیان و معلمان حوزه محیط‌زیست و گسترش ارتباطات در سطح ملی و منطقه‌ای و ارتباط با دیگر کشورهای جهان از سوی دیگر متمرکز است. نتایج پژوهش حاضر بر اساس الگو و مدل‌های مستخرج، همسان‌سازی و اجرا بر اساس ویژگی‌های اجتماعی، اقتصادی، روان‌شناختی و محیطی ایران را امکان‌پذیر می‌سازد.

exploring environmental education and sustainable development in australia

considering the importance of environmental education in improving the relationship between humans and their environment, the purpose of this article is to identify the positive actions of australia in this field. because the usefulness of sharing information and benefiting from the experiences of other countries is one of the main elements of environmental education, this article focuses on examining their strategic priorities, previewed goals until 2025, and this country’s completed projects, as reported by the australian association of environmental education. the method used in this article is descriptive-analytical research, and data collection is done via document analysis. the results show aaee’s emphasis on setting its goals on providing necessary financial needs for its projects, supporting environmental educators and teachers, and expanding inter-chapter and international communications. from the findings of the article, appropriate models in accordance with the social, economic, psychological, and environmental characteristics of iran are extracted, and with the necessary changes to improve the integration of these projects with such traits, they can be implemented in iran. in the conclusion section, suggestions for building similar educational models are presented.