اثربخشی آموزش مبتنی بر روایت‌درمانی بر معنا در زندگی و مولفه‌های آن در دختران دانشجو

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر روایت‌درمانی بر معنا در زندگی و مولفه‌های آن (وجود معنا و جستجوی معنا) در بین دانشجویان دختر دانشگاههای تهران بود. بدین منظور از طرح شبه‌آزمایشی پیش‌آزمون پس‌آزمون پیگیری با گروه گواه ناهم‌ارز استفاده شد. نمونه‌ شامل 24 دانشجوی دختر 18 تا 30 ساله بود که با نمونه‌گیری دردسترس، انتخاب و در گروههای مداخله و گواه جایگزین شدند. هر دو گروه‌ها در پیش‌آزمون با پرسشنامۀ معنا در زندگی استگر و همکاران ارزیابی شدند. سپس اعضای گروه مداخله در 7 جلسۀ هفتگی روایت‌درمانی گروهی شرکت کردند. هر دو گروه، مجدد در پس‌آزمون و پیگیری 9 ماهه ارزیابی شدند. داده‌های حاصل با آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر تحلیل شدند و نشان دادند مداخلۀ روایت‌درمانی در مرحلۀ پس‌آزمون موجب افزایش معنادار وجود معنا در گروه مداخله به نسبت گروه گواه شده‌ است. این تفاوت در پیگیری، همچنان معنادار بود. در ارتباط با مولفۀ جستجوی معنای گروههای مداخله و گواه، در هیچ‌یک از مراحل ارزیابی، تفاوت معناداری نشان ندادند. نمرات کل معنا در زندگی گروهها‌ در پیش‌آزمون و پس‌آزمون تفاوت معناداری نداشتند؛ اما کاهش نمرات گروه گواه در مرحلۀ پیگیری، موجب تفاوت معناداری در این مقطع شد. از این یافته‌ها می‌توان نتیجه گرفت روایت‌درمانی در کوتاه‌مدت موجب افزایش مولفۀ وجود معنا می‌شود و در میان‌مدت فرد را نسبت به کاهش معنا در زندگی مصون می‌کند.

Effectiveness of Narrativetherapybased training on Meaning in Life and it’s components among female students

This study aimed to investigate the effect of narrative therapy on meaning in life and its components (presenceofmeaning and searchformeaning) among female students of Tehran universities. For this purpose, the quasiexperimental design of pretestposttestfollowup with a nonequivalent control group was used. The sample consisted of 24 female students aged 18 to 30 years who were selected by convenience sampling and assigned to intervention and control groups. Both groups were assessed at the pretest by the Meaning in Life Questionnaire Estger et al. Then, the intervention group participated in 7 weekly groupnarrativetherapy sessions. Both groups were reevaluated in posttest and 9months followup. The data analyzed by repeatedmeasures analysis of variance showed that narrativetherapy in the posttest phase significantly increased the presenceofmeaning in the intervention group compared to the control group. This difference was still significant in the followup. Regarding the searchofmeaning component, the groups did not show a significant difference in any of the stages. There were no significant differences in the total scores of meaninginlife between groups in the pretest and posttest. However, the decrease in the control group scores in the followup resulted in a significant difference in this period. From these findings, it can be concluded that narrativetherapy in the short term increases the presenceofmeaning and, in the medium term, protects the individual from reducing meaninginlife.