اثربخشی امیددرمانی بر کاهش نگرش‌های ناکارآمد بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی امیددرمانی بر کاهش نگرش‌های ناکارآمد بیماران مبتلا به ام اس شهر تهران انجام شد. طرح این پژوهش، نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل بود. نمونۀ پژوهش به حجم 30 نفر از بین تمامی بیماران زن عضو انجمن ام اس در شهر تهران به روش نمونه‌گیری هدفمند، انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. هر دو گروه به پرسشنامۀ نگرش‌های ناکارآمد وایزمن و بک در پیش‌آزمون پاسخ دادند. در گروه آزمایش، امیددرمانی در 8 جلسه 90 دقیقه اجرا شد؛ اما در گروه کنترل مداخله‌ای صورت نگرفت. آمودنی‌ها پرسشنامۀ نگرش‌های ناکارآمد را در مرحلۀ پیش‌آزمون (قبل از مداخله) و پس‌آزمون (بعد از مداخله) و پیگیری (یک ماه بعد) از آخرین جلسۀ درمانی را تکمیل کردند. نتایج تحلیل واریانس اندازۀ مکرر نشان دادند اثر زمان و اثر تعاملی زمان و گروه بر کاهش نگرش‌های ناکارآمد بیماران مبتلا به ام اس معنادار بوده است. همچنین گروهها در پیش‌آزمون تفاوت نداشته‌اند؛ ولی در پس‌آزمون و پیگیری تفاوت داشتند. نتایج پژوهش نشان دادند امیددرمانی روشی کارآمد برای کاهش نگرش‌های ناکارآمد در بیماران مبتلا به ام اس است و اثربخشی مداخلات را در یک ماه حفظ می‌کند.

The Effect of Hope Therapy on Reducing Dysfunctional Attitudes of Female Patients with Multiple Sclerosis

This study aimed to evaluate the effect of hope therapy on reducing dysfunctional attitudes in female patients with multiple sclerosis. The research design was quasiexperimental with a pretestposttest, a month followup, and a control group. A sample size of 30 subjects was selected through purposeful sampling method among the female patients admitted to the Multiple Sclerosis (MS) center and were randomly assigned to two experimental and control groups. Both groups responded to Weisman and Beck’s Dysfunctional Attitudes Scale. In later stages of research, in the experimental group, the hope therapy was conducted for eight sessions of 90 minutes, while the control group received no intervention. Subjects completed the Dysfunctional Attitudes Questionnaire in the pretest (before intervention), posttest (after intervention), and followup (one month later) of the last treatment session. The results of repeated measures showed that the time effect and interactive effect of time and group to reducing the dysfunctional attitudes of MS patients were significant. Also, the groups did not differ in the pretest but differ in posttest and followup. The research results showed that hope therapy could be used as an efficient way to reduce dysfunctional attitudes of patients with multiple sclerosis. Moreover, the effectiveness of interventions was stable after one month.