تربیت جامع از منظر فقه اسلامی

پروردگار عالمیان وجود هر یک از آحاد بشر را با مجموعه‌ای از ظرفیت‌ها، قابلیت‌ها و استعدادهای بالقوه‌ سرشته است تا این ودایع شکوفا شوند و به نقطه کمال خود نائل آیند. فرایند «تربیت» عهده‌دار زمینه‌سازی برای شکوفایی این استعدادهای بالقوه است. از قوانین مهم تربیتی، «جامعیت در تربیت» به معنای وظیفه مربیان و عوامل تربیت در فراهم‌سازی زمینه رشد همه‌جانبه متربیان است. عرضه به فقه، به عنوان دانش عملیاتی اسلام در ارائه سبک زندگی مطلوب، می‌تواند میزان اعتبار و روایی این قانون، را بسنجد. این مهم با روش فقهی و استنباط اجتهادی مصطلح و با استمداد از روش توصیفی و تحلیلی، محقق می‌گردد. در این پژوهش، مجموعه ادله، بررسی گردید: نخست، هشت دلیل عام اقامه شد: قاعده احسان؛ قاعده نصح المومن؛ قاعده تامین عدالت؛ قاعده اعانه بر برّ؛ قاعده اتقان عمل؛ قاعده حرمت اعانه بر اثم؛ قاعده لا ضرر؛ قاعده لزوم دفع ضرر محتمل. بر این اساس، وجوب تربیت جامع، در مرتبه‌ای که ترک آن موجب اضرار قابل توجه به متربی است، ثابت می‌گردد. در مراتب فراتر آن، که تربیت جامع موجب بالندگی و موفقیت متربی باشد، بر اساس این ادله، استحباب دارد. تعیین مصداق این مراتب، به عهده عرف متخصصان حوزه تربیت است. سپس، چهار دلیل خاص بر تربیت جامع اقامه شد: جامعیت دستورات قرآن نسبت به ساحات تربیتی؛ صحیحه عبد الله بن سنان؛ آیه وقایه؛ دلیل عقل. از مجموع این ادله، رجحان مطلق تربیت جامع در تربیت استفاده می‌شود. این حکم به تناسب موقعیت و موضوع عمل تربیتی در حکم وجوبی و یا استحبابی متجلی می‌شود.

Comprehensive education from the perspective of Islamic Fiqh

The Allah has created the existence of each human being with a set of capacities, capabilities and potential talents in order for these vows to flourish and reach their perfection. One of the important rules of education, comprehensiveness in education means the duty of educators and educators in providing the ground for the comprehensive development of educators. Introduction to jurisprudence, as the operational knowledge of Islam in providing the desired lifestyle, can assess the validity and validity of this law. : First, eight general reasons were presented: the rule of benevolence; Rule of advice of the believer; Rule of justice; Donation rule; Rule of practice; The rule of sanctity of donation on sin; Rule; The rule of necessity to eliminate probable losses. Accordingly, the necessity of comprehensive education is proved to the extent that leaving it causes significant harm to the educator. Beyond that, that comprehensive education leads to the growth and success of the educator, based on these arguments, is recommended. Determining the instance of these levels is the responsibility of experts in the field of education. Then, four specific reasons were put forward for comprehensive education: the comprehensiveness of the Qur’anic instructions in relation to educational areas; sahihe Abdollah ebn Senan ; Verse of precaution; Reason of reason. From all these arguments, the absolute preference of comprehensive education is used in education. Depending on the situation and the subject of the educational practice, this ruling is manifested in a mandatory or recommended sentence.