حق نشاط و شادی و ملاکات برخورداری از آن در فقه فریقین

توافق مذاهب اسلامی بر همه زمانی مکانی بودن دین مبین اسلام، مقتضی استعداد پاسخ‌گویی ایشان در حوزه‌های مختلف اجتماعی بویژه امور مرتبط با آرامش و آسایش شهروندان است؛ زیرا ویژگی فرا شمولیتی مستلزم توانایی تامین ارائه راه حل و برنامه برای نیازهای طبیعی و فطری انسان‌ها است که از جمله‌ مهمترین آنها حوزه سلامت روان و نشاط و شادابی روحی است لذا برخورد ایجابی اسلام و دعوت از مسلمانان به زیست شادمانه را می‌توان در تایید وجود چنین استعدادی به حساب آورد، هرچند ممکن است آیات ذم لهو و لعب موهم نفی رویکرد فوق و رادع نشاط و زیست شادمانه در نگاه ادله استنباط به نظر آید، این در حالی است که برخی ادله شرعی چنین دیدگاهی را تایید نمی‌کنند، براین اساس انطباق ملاکات عقلی و شرعی پذیرفته شده نزد فقهای مذاهب اسلامی می‌تواند تبیین کننده موضع مطلوب شارع در این خصوص باشد تا بتوان با تکیه بر آنها میان نشاط مطلوب و مورد تایید شارع با سایر مراتب آن تفاوت قایل شد؛ لذا ضروری است تا روشن گردد، نشاط‌ مطلوب از منظر فقه اسلامی چیست و چه معیار و ملاکاتی دارد؟ بدین‌رو پژوهش حاضر با بهره‌گیری از ادله اجتهادی و شیوه‌های استنباط حکم، ابتدا حق برخورداری از نشاط را به عنوان حق شهروندی اثبات نموده، آنگاه از طریق ارائه ملاکات این حوزه، نوع مطلوب این برخورداری‌ها را از نگاه شرع مقدس تبیین نموده است.

The Right to Cheerfulness and Happiness and the Criteria for Enjoying It According to the Two Branches of Faith

The agreement of Muslim denominations on Islam being a religion of the all time and space suggests that the religion of Islam has the potential to respond to challenges in various social areas, especially matters related to the peace and comfort of citizens. Because the transcendent nature of the religion enables it to provide solutions and programs for the natural and innate needs of human beings, one of the most important of which is mental health and vivacity. The positive attitude of Islam and the invitation of Muslims to a happy life can be considered as confirming the existence of such a potential. Although the verses denouncing debauchery and vulgar entertainment may seem to negate the above approach and oppose vivacity and a happy life in the eyes of the reasons extracted from the Quran and Sunnah, some religious proofs do not support such a view. Accordingly, the conformity of the rational and religious criteria accepted by Muslim jurists can explain the favorite position of the Shari’ah in this regard, so that by relying on them, a distinction can be made between the vivacity desired and approved by the Shari’a and its other levels. Therefore, it is necessary to clarify, what is the desired vivacity, cheerfulness and happiness from the point of view of Islamic jurisprudence and what its criteria are. Therefore, the present study, using inferential arguments and methods, first proves the right to enjoy life as a citizenship right, then by presenting the criteria in this area, the enjoyments favored by Sharia has been explained.