بررسی فقهی استفاده از روش‌های تعقل و تفکر در تربیت دینی فرزندان

استفاده از روش‌های تعقل و تفکر در تربیت دینی فرزندان، موضوعی است که پژوهش حاضر کوشیده حکم فقهی آن را بررسی نماید. برای این منظور پس از مفهوم‌شناسی، سراغ ادله عقلی و نقلی رفته است. دلیل عقلی بر وجوب استفاده از روش‌ها در تربیت دینی دلالت می‌کند. زیرا عقل بر وجوب شناخت خدا و تکالیف او حکم می‌کند و راه این شناخت را هم منحصر در تعقل و خردورزی می‌داند. آیات و روایات دلالت بر استحباب موکد استفاده از این روش‌ها دارند، ولی با انضمام دلیل عقلی و بر اساس قانون ملازمه حکم عقل و شرع، استفاده وجوب از آیات و روایات نیز خالی از وجه نیست. ازاین‌رو می‌توان گفت: زمینه‌سازی و دعوت فرزندان به خردورزی درباره موضوعاتی که قرآن کریم تعیین کرده و با لحاظ «آیه» بودن این موضوعات، در حدّی که سبب تحقق بینش الهی در فرزندان شده و موجبات تربیت دینی آنان را فراهم سازد، واجب است.

Jurisprudential study of the use of methods of reasoning and thinking in the religious education of children

The use of reasoning and thinking methods in the religious education of children is a subject that the present study has tried to examine its jurisprudential ruling. For this purpose, after semantics, he has gone to rational and narrative arguments. Rational reason indicates the necessity of using methods in religious education. Because the intellect rules on the necessity of knowing God and His duties, and considers the way of this knowledge to be limited to reason and rationality. Verses and narrations indicate the emphatic recommendation of using these methods, but with the inclusion of rational reason and according to the law associated with the rule of reason and sharia, the obligatory use of verses and narrations is not empty. It is obligatory on the subjects that the Holy Qur’an has determined and in terms of the verse of these subjects, to the extent that it causes the realization of the divine vision in the children and provides the means for their religious education.