ارتباط بین فهم و زبان دراندیشه ویتگنشتاین و گادامر

ویتگنشتاین متاخر و گادامر معتقدند فهم متضمن کاربرد است. در اندیشه آنها، حضور ِ«دیگری» در فهم راستین نمایان می شود. ویتگنشتاین برآن است که ما نمی‌توانیم هیچ شکل زندگی خاصی را مستقل از شکل های دیگر زندگی بفهمیم. گادامر نیز می گوید «من» نسبت به گفته های دیگری گشوده است، زیرا گفتگوی واقعی فقط با چنین گشودگی‌ای میسر می شود. از دیدگاه ویتگنشتاین، اساساً داشتن زبان خصوصی برای انسان مقدور نیست، زیرا قواعد حاکم بر کاربرد واژه های مبین حسیات، قواعدی همگانی و اجتماعی‌اند. ما این قواعد را در صحنه جامعه و در گفتگو با دیگران یاد می گیریم و به‌کار می‌بندیم. نزد گادامر نیز زبان محیطی است که در آن، دو طرف گفتگو به فهم متقابل می‌رسند و ویژگی هر گفتگوی راستین این است که دو طرف گفتگو برای دیدگاه و گفته‌های یکدیگر ارزش قائل باشند.

The Nexus between Understandingand Language in Wittgenstein and Gadamer

The later Wittgenstein and Gadamer believe that the understanding requires the function. Accordingly, the presence of other is given in the true understanding. Wittgenstein has said that the understanding of the specific form of life without the understanding of the other form of life is impossible. According to Gadamer “I” open up to the other dialogues, because the real dialogue will be possible by this opening up. Having private language is not feasible as Wittgenstein has said, since the rules dominating on the usage of words which explain the sensual things, are universal and social. We are learning and applying these rules in the society talking to each other. In Gadamer view, the language is an environment in which the both sides of dialogue can achieve mutual understanding. The characteristic of the real dialogue is that the both sides of dialogue must respect each other points of view.