پوچ گرایی معرفت شناختی: نارسایی نشانه ها در متافیزیک و معرفت شناسی ویتگنشتاین

اگرچه ویتگنشتاین به‌عنوان یکی از مخالفان شکاکیت فلسفی شناخته می‌شود، اما جنبه‌هایی از معرفت‌شناسی وی در نظریه‌ی تصویری زبان و فلسفه‌ی زبانِ معمولی، دارای ویژگی‌های پوچ‌گرایانه است. این ویژگی‌ها به‌موجب نگرش زبانی ویتگنشتاین، با نشانه‌شناسی و متافیزیکِ وی گره خورده و جدایی‌ناپذیرند. این مقاله با بررسی گرایش‌های پوچ-گرایانه در نشانه‌شناسی و متافیزیک ویتگنشتاین، به تحلیل ویژگی‌های پوچ‌گرایانه در معرفت‌شناسی وی می‌پردازد. از دیدگاه ویتگنشتاین نشانه‌ نمی‌تواند به جهانی خارج از زبان، به درون ما، به دیگری یا به مدلول‌های فلسفی دلالت کند. وی امکان تحقیق در متافیزیک را نفی می‌کند: در رساله به‌خاطر محدودیت منطق، در پژوهش‌ها به‌خاطر کاربرد نداشتن عبارات متافیزیکی، و در در باب یقین به‌خاطر گریزناپذیری از چارچوب‌های زبانیِ حاکم بر شک و یقین. بر این اساس در فضای منطقی هیچ چیزی واقعا قابل شناختن نیست چون شناخت، محصور در فرامنطق است. شناخت امری کاملا نسبی، مقطعی و وابسته به زمینه است چون جهان ما فقط یک جهان ممکن است و نه تنها جهانی که هست. با این‌ همه ویتگنشتاین نمی‌گوید که شناخت مطلقا ممکن نیست بلکه می‌گوید شناخت تابع منطق و بازی زبانی ماست و نه به-طور مستقیم تابع اعیان یا امور واقع. حال اگرچه منطق و بازی زبانی، بی‌ربط به واقعیت نیستند و پیوندی با واقعیت دارند اما این به آن معنی نیست که بازتاب‌دهنده‌ی امور واقع‌اند.

epistemological nihilism: the failure of signs in wittgenstein’s metaphysics and epistemology

although wittgenstein is known as one of the opponents of philosophical skepticism, some aspects of his epistemology in the picture theory of language and the philosophy of ordinary language have nihilistic features. according to wittgenstein’s linguistic attitude, these features are intertwined with his semiotics and metaphysics and are inseparable. this article examines the nihilistic tendencies in wittgenstein’s semiotics and metaphysics and analyzes the nihilistic features in his epistemology. from wittgenstein’s point of view, the sign cannot refer to an extraterrestrial world, to us, to the other, or to philosophical implications. he denies the possibility of research in metaphysics: in tractatus because of the limitations of logic, in pi because of the non-application of metaphysical expressions, and in on certainty because of inevitability of the linguistic frameworks governing doubt and certainty. accordingly, in a logical space, nothing is really recognizable because cognition is confined to meta-logic. cognition is completely relative, temporal, and contextual, because our world is only a possible world, and not just the world that exists. however, wittgenstein does not say that cognition is absolutely impossible, but that cognition is a function of our logic and linguistic play, and not directly a function of the things or facts. now, although logic and linguistic play are not unrelated to the fact, this does not mean that they reflect reality.