ادراک، معیار تبیین رابطه نفس و بدن در فلسفه برگسون

ساختمان فلسفه برگسون به دو بخش مجزای حقیقت و مجاز یا روح و ماده منقسم می گردد که در واقع با توسل به قوه شهود هر دو یکی هستند اما با رجوع به هوش، شبح این دوگانگی بصورت سوبژکتیو بر ذهن ما متبادر می گردد. به عقیده برگسون ماهیت ذاتی تمام اشیاء عالم هستی همان دیرند است که تنها با توسل به معرفت شهودی بصورت ابژکتیو قابل ادراک است. اما هوش از درک آن عاجز بوده و لذا دوگانگی روح و ماده را بر ذهن تحمیل می نماید. با توسل به شهود، دیرند در عالم هستی در سیر صعودی، روح را و در سیر نزولی، ماده را می سازد. یعنی هر دوی روح و ماده از یک جوهر واحد به نام دیرند انتشاء می یابند اما در عین حال دو واقعیت ابژکتیو مجزا می باشند. برگسون رابطه نفس و بدن را بصورت تجربی با توسل به نظریه ادراک خویش تبیین می نماید. بدین نحو که ادراک را شامل دو جریان ادراک محض و یادناب می انگارد که بدلیل عدم سنخیت این دو جریان با یکدیگر نقطه ای دو رویه را در این معادله به نام یادماندهنمود مفروض می گیرد که بدلیل داشتن خصوصیت حسینفسانی قادر است میان ادراک محض و یادناب پیوند برقرار سازد. در هر صورت از آنجا که برگسون دغدغه هستی شناختی دارد، لذا تبیین وی از رابطه نفس و بدن به کمک یادماندهنمودها، از این منظر، نتوانست در حل این معمای پیچیده به توفیقی فراتر از دستاورد دکارت نائل آید.

perception, criteria for interpreting the relationship between soul and body in bergson’s philosophy

The structure of Bergson’s philosophy is divided into two distinct parts of the truth and the permissible, or the spirit and matter, which, by invoking the intuition, are actually the same, but by referring to intelligence, the specter of this dichotomy is subjectively applied to our minds. According to Bergson, the intrinsic nature of all things in the universe is so late that it is only objectively perceived by invoking the intuitive knowledge. But intelligence is inadequate to comprehend it, and thus imposes the duality of spirit and matter on the mind. By appealing to the intuition, it is late in the universe, in the ascending, spirit, and in the course of descending, makes matter. both spirit and matter are derived from a single substance called Duration, but at the same time, two separate reality facts are separate. Bergson explains the relationship between the soul and the body experimentally with the help of his theory of perception. In such a way that perception consists of two flows of pure perception and recollection, it is assumed that due to the lack of similarity of these two flows, a twoway point is called in the name of souvenirimage, because of the sensorySpiritual attribute, is capable to link between pure perception and pure memory. but since Bergson has an ontological concern, his explanation of the relationship between the soul and the body with the help of the souvenirimages, in this sense, failed to solve the complex mystery beyond the achievement of Descartes.