سکوت در عرفان عملی شیعی

پیرامون انسان امروزی پر از هیاهوست؛ هیاهوهای جسمانی، ذهنی و درخواست‌ها. تمام فناوری اعجاب‌آمیز ما، وقف تاخت‌و‌تاز و تجاوز به حریم رایج سکوت شده است. رسانه مجرایی است که از طریق آن داد‌و‌قال‌ها و جار‌و‌جنجال‌ها به درون ما راه یافته‌اند. این جار‌و‌جنجال‌ها از پردۀ گوش فروتر می‌روند، در ذهن نفوذ می‌کنند و آن را با غلغله‌ای از سرگرمی‌ها آکنده می‌کنند. غریو و غرّش موسیقی احساساتی و پرسوز‌و‌گداز، نمایشنامه‌های تکراری که هیچ‌گونه روان‌پالایی در پی ندارند، بلکه موجب اشتیاق به دوری عاطفی‌اند، هر روز و هر ساعت افزون می‌شوند. این امور از گوش‌ها، سپس از طریق ساحت‌های تخیل، معرفت و احساس، به هستۀ مرکزی آرزوها و خواهش‌های انسان منتقل می‌شوند. تمام اینها فقط یک هدف دارند: بازداشتن انسان از اینکه به مقام سکوت نایل شود. حال که هیاهو و خواهش‌ها، علت‌العلل رنج و بزرگ‌ترین سدّ میان جان آدمی و مبدا و منشا الهی اوست، چه باید کرد؟

silence in practical shiite mysticism

modern individuals find themselves amidst a cacophony of physical and mental disturbances and demands. our remarkable technologies, while awe-inspiring, often encroach upon the sanctuary of silence. media serves as a conduit for these disturbances, infiltrating our innermost selves with tumultuous noise. these disruptions transcend mere auditory stimuli, penetrating our minds and inundating them with a relentless stream of entertainment clamor. with each passing hour and day, the uproar of sensational music and mindless entertainment grows, devoid of any true catharsis, only fostering emotional detachment. these distractions infiltrate our ears, seeping into our imagination, knowledge, and emotions, disrupting the very core of our desires and pursuits. their singular objective? to thwart our journey towards silence. yet, amidst these upheavals lies the root cause of human suffering and the principal barrier between the human soul and its divine origin. in light of this reality, what steps should be taken?