تعادل حقوق زوج و زوجه در زمینه‌ی طلاق براساس قانون حمایت خانواده 1391 و ماده واحده‌ پیشنهادی سال 1398

قانون‌گذارحکیم در پرتو اصل عدالت و با هدف ایجاد تعادل، حقوق و تکالیفی را برای زوجین در نظرگرفته است. درحالی‌که برخی بنا بر تفاوت‌‌‌‌های فطری مرد و زن و با تکیه بر استدلال احساسی بودن زن و در خطر افتادن نهاد خانواده، اصل عدالت را تفسیری دانسته و به ‌ید مرد بودن حقی مثل حق طلاق را عین عدالت و عین تعادل حقوق زوجین قلمداد می‌‌‌‌نماید. پژوهش حاضر با هدف بازخوانی مفاهیم تعادل و تساوی مبانی تعادل در حقوق خانواده در نظام حقوقی کشور ایران به‌ویژه در جدیدترین مقررات قانونی باعنوان قانون حمایت خانواده انجام شد. بدین منظور کلیه کتب و مقالات و لوایح قانونی که در این حوزه در فاصله سال‌‌‌‌های 1391 تا 1398 منتشر شده بود مورد بررسی قرار گرفت. همچنین  پیش‌‌‌‌نویس لایحه پیشنهادی جدیدی که باعنوان ماده واحده پیشنهادی برای اصلاح ماده 1133 قانون مدنی، مبنی بر مقید و محدودسازی حق طلاق شوهر که از سال 1398 در کمیسیون لوایح هیات دولت در حال بررسی است، مورد نقد و بررسی قرار گرفت و محسنات و خطرات مقرره‌‌‌‌های قانونی در این زمینه بیان شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که در صورت تصویب نهایی لایحه مذکور، تحولی اساسی در حقوق زوجه ایجاد خواهد شد، طوری‌که ممکن است ماهیت ایقاعی طلاق را تحت تاثیر قرار دهد.

The Balance of Husband’s and Wife’s Rights in the Field of Divorce Based on the Family Protection Law of 2012 and the Proposed Single Article of 2019

Political participation is one of the pillars of democracy and it is used as an indicator for measuring the level of people’s governance in determining their political destiny. This descriptivecorrelational study was conducted with the aim of investigating the quantitative and qualitative changes which have been taken place in women’s political participation after the victory of the Islamic revolution and its effective factors among the women aged over 17 in the city of Tehran; thus, 400 women were selected as the sample by the simple random sampling and they responded to a researchermade questionnaire about the indicators of women’s political participation. The analyses showed that women’s political participation is high in elections (as the voters), but it is moderate in some cases such as membership in political parties. The victory of the Islamic revolution has increased women’s political participation by four following variables: the increase of social trust, the formation of Islamicrevolutionary identity, the reinforcement of the obligatory dimension of political participation, the development of women’s education at different levels which has been accompanied by an increase in their awareness of their rights and duties, and the change of political structure and the governance of a religious democracy system which has provided a ground for women’s political participation by establishing election institutions.