واکاوی سیاست‌های نابرابری‌ آموزشی در شش برنامه توسعه در ایران

نابرابری آموزشی یکی از مهمترین مسائل زمان ما است که منجر به تفاوت در فرصت‌ها، منابع و نتایج برای گروه‌های خاصی از دانش‌آموزان در مقایسه با دیگران می‌شود. پرسش اصلی پژوهش حاضر اینست که در ایران طی شش برنامه توسعه پس از انقلاب چه سیاست‌هایی برای توسعه فرصت‌های برابر آموزشی و کاهش نابرابری آموزشی تدوین شده است؟ با بهره‌گیری از روش مرور نظام‌مند به بررسی سیاست‌های آموزشی از منظر 6 اصل مربوط به چارچوب قانونگذاری (اولویت‌گذاری، انتخاب راهبرد، راهکارهای اجرایی، مجری مشخص، داشتن شاخص و قابلیت ارزیابی، ضمانت اجرایی مناسب) پرداخته شد. نتایج نشان داد در تدوین برنامه‌های توسعه، قانونگذار توجه محدودی به اولویت‌ها داشته و علی‌رغم اینکه در اکثر مواد و تبصره‌ها رویکردی برای رسیدن به اهداف تعیین شده اما راهکارهای آن بسیار کلی بوده و یا راهکاری ارائه نشده، مجری اصلی احکام دولت بوده و سازمان های اجرائی نقش کمتری داشتند. همچنین در هیچ‌یک از برنامه‌ها ضمانت اجرایی مشخصی برای پاسخگویی از منظر قانون مشخص نشده بود.

analysis of educational inequality policies in six development programs in iran

educational inequality is one of the most pressing issues of our time, leading to differences in opportunities, resources, and outcomes for certain groups of students compared to others. the main question of the current research is that what policies have been developed in iran during the six development programs after the revolution to develop equal educational opportunities and reduce educational inequality? by using the systematic review method, educational policies were examined from the perspective of 6 principles related to the legislative framework (prioritization, strategy selection, implementation solutions, specific implementation, having indicators and evaluation capability, appropriate implementation guarantee) and the results showed that in developing development plans the legislator paid limited attention to the priorities and despite the fact that in most of the articles and notes there is an approach to achieve the set goals, but the solutions are very general or no solutions are provided, the main executor of the government’s decrees and the executive organizations had a lesser role, also in none of the programs. a specific executive guarantee for accountability was not specified from the point of view of the law.