تحلیل پیامدهای سیاست تقابل و تعامل در مناسبات سیاسی ایران و عربستان

روابط ایران و عربستان پس از حدود یک قرن به عنوان دو همسایه بزرگ و مسلمان در خاورمیانه همواره شاهد فراز و نشیب و روندی از واگرایی و هم‌گرایی بوده‌ است. این روابط، قبل از پیروزی ‌انقلاب با شیب کمتر و بعد از آن با شیب بسیار تند و اکثراً در تضاد و تقابل و در یک دهه اخیر، سیری واگرایانه و قطع رابطه را تجربه نمود هرچند که با تدابیر سیاستمداران به جنگی بزرگ میان این دو کشور منتهی نشد. در بررسی روابط حاضر تلاش می‌ شود به این پرسش پاسخ داده شود که ‌کدام یک از رویکردهای تعامل یا تقابل می‌ تواند در راستای منافع ملی دو کشور موثر باشد؟ از رهگذر پاسخ یابی برای این پرسش، راه ‌های رسیدن به یک همزیستی مسالمت ‌آمیز و ماندگار میان دو کشور را با شناسایی عوامل هم‌گرایی و واگرایی آنها مورد بررسی و تحلیل قرار می‌دهیم؛ هر چند عوامل تقابل در روابط یکصد ساله آنها، عمدتاً ناشی از اختلافات ایدئولوژیک و تخریب یکدیگر بوده است.

analysis of the consequences of the policy of confrontation and interaction in the political relations between iran and saudi arabia

for about a century, the relationship between the two big muslim neighbors in the middle east has always had ups and downs and a trend of distance and closeness in the relations between them. before the victory of the iranian revolution, these two countries had a conflict with a lower slope, and after the revolution, they had a conflict with a steep slope and were in opposition to each other and in the last decade, they have experienced a complete distance and disconnection. therefore, the main question of this research is that which approaches of interaction or confrontation can be effective in line with the national interests of the two countries? in fact, we examine and analyze the ways to achieve a peaceful and stable coexistence between the two countries by identifying their proximity and distance factors. however, the main factors of conflict in their one-hundred-year-old relationship have been caused by ideological differences and mutual destruction.