ارائه الگوی سیاستگذاری ارتقای توان لیسانس دهی خدمات مهندسی در ایران

خدمات طراحی و مهندسی فرایند تولید که در قالب لیسانس های فناوری توسط شرکت های صاحب لیسانس عرضه می شود، اگرچه سهم کمی از ارزش کل پروژه را شامل می شود، لیکن از منظر تسلط به دانش فنی، تعیین مشخصات اقلام و تجهیزات مورد استفاده و توانمندی تغییرات فنی و تداوم نوآوری فناورانه از اهمیت بالایی برخوردار است. از این منظر، سیاستگذاری دولت برای ارتقای توان لیسانس دهی فناوری داخلی بعنوان یکی از بخش های مهم در سیاست صنعتی و فناوری ملی محسوب می شود. سوال تحقیق این است که با توجه به ضعف لیسانس دهی فناوری در داخل کشور، چه الگوی سیاستی برای ارتقای لایسنسورهای فناوری در ایران مناسب است. به این منظور، راهبرد پژوهش کیفی مبتنی بر مصاحبه نیمه ساختاریافته برای جمع آوری داده مورد نیاز و تحلیل محتوای آن دنبال شده است. در این مقاله سه مقوله ابعاد فنی و توسعه فناورانه، مسایل مالی و اقتصادی و نیز مسایل بازاریابی و فروش بعنوان مقولات یکپارچه ساز مشخص شده و بر مبنای این سه بعد، الگوی سیاستی چهاربخشی ارایه شده است. در پایان نیز برای هر بخش، بسته سیاستی طراحی و پیشنهاد شده است

Presenting a Policy Model to Improve the Licensing Capacity of Engineering Services in Iran

Design and engineering capabilities is important both from the perspective of new product development and from the perspective of learning and knowledge transfer. policy to enhance the licensing capacity of technology is considered an important part of national industrial policy. This research question is what policy model is appropriate for the promotion of technology licensors in Iran. For this purpose, a qualitative research strategy based on semistructured interviews has been used to collect the required data and analyze its content.