مطالعه سیاست‌های سینمایی در ایران با محوریت سینمای ملی (13581392)

هدف این پژوهش مطالعه سیاست‌های سینمایی بعد از انقلاب اسلامی با محوریت سینمای ملی است و سوال مقاله حاضر این است که سیاستگذاری‌های سینمایی در ایران چگونه سینمای ملی را رشد و تکوین داده است؟ بدین منظور، هفت شاخص سینمای ملی از نظریه سوزان هیوارد مبنا قرار می‏گیرد. یافته‌ها نشان می‌دهد که سیاست‌های سینمایی در ایران بیشتر به ترتیب معطوف به شاخص ‏های «قوانین و دستورالعمل‌ها»، «روایت» و «ژانر» است. به شاخص‌های «ستاره به عنوان نشانه»، «ریخت و ژست شناسی» کمتر توجه شده و شاخص «سینمای مرکزی و سینمای حاشیه» در حاشیه مانده است. بدین ترتیب نتیجه می‏گیریم که در سیاست‌های سینمایی بعد از انقلاب 57 به شاخص‌های سینمای ملی کمتر توجه شده است. سیاست‌های مصوب، سیاست‌هایی تمرکزگرا و عموماً «نظارتی، هدایتی و حمایتی» هستند و مجال چندانی برای سیاست‌های مخاطب محور و نیز سیاست تفاوت مثل سینمای حاشیه‌ای قائل نیستند.

A Study of Cinema Policies in Iran with the Focus on National Cinema (19792013)

The purpose of this article is to study the cinema policies after the Islamic Revolution with a focus on national cinema. The main question is to what extent cinema policies in Iran are based on the idea and principle of growth and development of national cinema and have been in line with it? For this purpose, according to Susan Hayward’s theory, seven indicators of national cinema are adopted and will be analyzed the cinema policies that are announced and implemented through the policy booklets in each period by the deputy director of cinema. Findings show that these policies are more focused on codes and conventions, narrative and genre, respectively. The lowest indicators were the star as signs, gestural and morphology, and cinema of the center and cinema of the periphery. These findings show that the header of cinematic policies has paid less attention to the characteristics of the national cinema after the Islamic Revolution. Adopted policies are centralist policies and generally monitoring, directing and advocacy policies, and does not allow much room for audiencecentered policies as well as differentiation policies such as marginal cinema.