سیاستگذاری ارتباطات در عصر شبکه و جنبش‌های اجتماعی

سیاستگذاری ارتباطات مبتنی بر چگونگی پیوند تکنولوژی، قدرت و شبکه‌های اجتماعی است. شبکه‌های اجتماعی جدید از قابلیت منحصربه فردی برای سازمان‌دهی جنبش‌های اجتماعی برخوردارند. سیاستگذاری ارتباطات مبتنی بر چگونگی درک، تحلیل و مدیریت موثر پدیده‌های اجتماعی، منطقه‌ای و بین‌المللی خواهد بود. در این فرایند، مردم سوژه اصلی نظام‌های سیاسی، ساختار اطلاعاتی و ضرورت‌های امنیت‌سازی محسوب می‌شوند. هر یک از نهادهای یادشده تلاش دارد تا کنترل ادراک را در فضای سوژه‌یابی اجتماعی انجام دهد. در این مقاله تلاش می‌شود تا رابطه بین سیاستگذاری ارتباطات، شبکه‌ها و جنبش‌های اجتماعی تبیین گردد. به طبع چنین فرایندی، بخشی از سازوکارهای مربوط به «سیاست فرهنگی» خواهد بود. در این فرایند، رسانه‌ها نقش تعیین‌کننده‌ای در سازماندهی افکار عمومی خواهند داشت. شبکه‌ای شدن ساختار اجتماعی زمینه‌های لازم برای کنش جمعی، کنش مشارکتی و ایجاد رابطه‌ای ارگانیک بین ارکان مختلف نظام سیاسی، اجتماعی و بین‌المللی را اجتناب‌ناپذیر می‌سازد. این فرایند نشان می‌دهد که در عصر شبکه‌ و جنبش‌های اجتماعی، الگوی کنش حکومت، ماهیت دگرگون‌شونده، تغییریابنده، هویتی و رقابتی پیدا کرده است. پرسش اصلی مقاله آن است که سیاستگذاری ارتباطات در جامعه شبکه‌ای دارای چه ویژگی، کارکرد و پیوندهایی با جنبش‌های اجتماعی است؟ فرضیه مقاله آن است که سیاستگذاری ارتباطات در عصر شبکه‌ای تابعی از سیاست فرهنگی، چگونگی کنش شبکه‌ای و جنبش‌های اجتماعی خواهد بود. برای تبیین این مقاله از رهیافت ارتباطات و شبکه استفاده می‌شود. چنین رویکردی، اولین‌بار توسط «مانوئل کاستلز» مطرح شد. کاستلز در صدد بود تا نشان دهد که جنبش‌های اجتماعی حاصل فضای شبکه‌ای بوده و دولت‌ها برای کنترل سیاست و معادله قدرت، از الگو و سازوکارهای مربوط به سیاستگذاری ارتباطات استفاده می‌کنند.

Networking Policy Making and Social Movement

Communication policy is based on how technology, power and social networks connect with cultural policy. New social networks have a unique ability to organize and control social movements. Communication policymaking is based on how effective, social, regional, and international phenomena are understood, analyzed and managed. In this process, people are the main subjects of political systems, information structure and security necessities. Each of these institutions attempts to "control perceptions" in the context of social subjectivity. In this paper, to explain the relationship between communication policy, networks and social movements, such as a process will be part of the "cultural policy" mechanism. In cultural policy, the media will play a decisive role in organizing public opinion. The networking of the social structure provides the necessary grounds for collective action, participatory action, and the creation of an organic link between the various pillars of the political, social and international system. This process shows that in the age of the network and social movements, the pattern of government action would formed its transformative, changing, identity and competitive character. The main question of the paper is related to cultural policy and networking policy making. The question is "Communication policy in a networked society has what kind features, functions, and links with social movements?" The hypothesis is that "Communication policy in the network era is related to functional posture, cultural policy and social movements." The main approach for explain this article is communication and network policy making. Such an approach was first introduced by Manuel Castells. Castells sought to demonstrate that social movements were the result of network space and that governments use communication patterns and mechanisms to control policy and power equivalence.