معادل‌یابی مای موصوله در ترجمه موسوی گرمارودی از صحیفه سجّادیه

ترجمه موسوی گرمارودی از صحیفه سجّادیه یکی از  برگردان های این نیایش نامه به زبان فارسی است و به دلیل شمار زیادِ مای موصوله در متن عربی، بررسی و نقد ترجمه آن، موضوع گفتار پیشِ رو قرار گرفته است. پژوهش حاضر، با بهره گیری از روش توصیفی تحلیلی و پس از استخراج و تنظیم معادل های این نوع ما از صحیفه در ترجمه گرمارودی، در دو دسته بدون مِنْ و همراه با مِنْ بیشتر به ترجمه دسته نخست پرداخته است. از آنجا که مای موصوله بدون مِن، مفهومی مبهم دارد، بایسته است مترجم برای یافتن برابر مناسب، از بافت سخن یا از شرح های موجود بر این متن کمک بگیرد و این کار، نیازمند هنرمندی، زبان دانی، تجربه بالا و آگاهی گسترده او از زبان و ادب فارسی و عربی است. از این جستار برمی آید که گرمارودی دو شیوه را برای ترجمه مای موصوله بدون مِن در پیش گرفته است: یا برای نگاه داشتن سجع و ایجازِ موجود در متن اصلی، آن را همچنان مبهم نگاه داشته و برایش معادل آنچه آورده، یا به برابرگذاری و آوردن واژه ای روشن از زبان فارسی روی آورده است. به هر روی، این روشِ ترکیبی، بر ریزبینی، پژوهشگری و امانت داری مترجم و ذوقِ زیبایی شناسی او گواه است و ترجمه وی را به نیایشی ادبی و زیبا در زبان فارسی تبدیل کرده است. 

finding the equivalent of relative “ma” in mousavi garmaroodi's translation of sahifeh sajjadiyeh

mousavi garmaroodi’s translation of sajjadiyeh scripture is one of the most accurate translations of this prayer book into persian. and because of the large number of relative clauses in the arabic text, the critique of the translation of this word has been the subject of the present speech. using the descriptiveanalytical method and after extracting and arranging the equivalents of this type of relative “ma” from the script in garmaroodi translation, the authors have focused on the first category in two categories without مِن and with مِن. because of relative clauses without what has a vague meaning, the translator must use the context or descriptions of the text to find the right equivalent, and this requires the translator’s artistry, linguistics, experience, and extensive knowledge of the language and literature is persian and arabic. it follows from this research that garmaroodi has taken two methods for relative clause without what: either to keep the rhyme and brevity in the original text, he has kept it vague and has given him equivalents such as which [آنچه], or has turned to equalizing and bringing clear words from the persian language. in order to find a suitable equal, he has used the context of the words and phrases back and forth of relative clause and apparently some of the descriptions on the sajjadieh scripture. in any case, this combined method is a testament to the translator’s meticulousness, research, and fidelity, and his aesthetic taste, and has placed his translation into a literary and beautiful prayer in persian.