نقد و بررسی ترجمه مسند معرفه در قرآن کریم (با تکیه بر اسماء حسنی معرفه به «ال» جنس)

مسند معرفه یکی از بسترهای ایجاد قصر در زبان عربی است. این روش در قرآن کریم در آیات بسیاری برای بیان مفهوم قصر به کار رفته است. یکی از مصداق های مسند معرفه در قرآن عباراتی هستند که در آن‌ها اسماءحسنی به عنوان خبر معرفه به «ال» جنس و غالباً در انتهای آیات آمده و در برخی آیات نیز با ادات تاکید و ضمیرفصل هم نشین شده اند. پژوهش حاضر به روش تحلیل محتوای کیفی و کمّی و با استقراء تام، ترجمه این عبارات را در 50 ترجمه قرآن بررسی نموده و به مهمترین اشکالات مترجمان در برگردان مفهوم قصر مستفاد از خبر معرفه به «ال» جنس پرداخته است. نتایج نشان می دهد که مهم ترین اشکالات مترجمان عبارتند از: برابرانگاری خبر معرفه و نکره، ترجمه اسماءحسنی معرفه به صورت نکره، عدم دقت به بیش از یک مسند معرفه در یک آیه، عدم توجه به ترجمه چند قصر به شیوه های گوناگون در یک آیه، عدم تمایل به داشتن رویه یکسان در ساختارهای مشابه، عدم دقت در ساخت نحوی زبان مبدا، تردید در وجود قصر در ساختار آیه، عدم ارائه برابرنهادهای معمول، گرایش به ترجمه تحت اللفظی در ساختارهای دارای بیش از یک قصر و تاکید، غفلت از هم نشینی اسماءحسنی معرفه با سایر ادات تاکید. همچنین بیشترین میزان دقت در آیات پیش فرض مقاله در ترجمه «مرکز فرهنگ و معارف قرآن»، «صفارزاده» و «بلاغی» ملاحظه شد. علاوه براین تفاوت معناداری میان ترجمه های کهن و معاصر و نیز میان سبک های مختلف ترجمه قرآن در بازتاب یا عدم بازتاب مفهوم قصر ملاحظه نگردید.

critiquing the challenges of translating definite predicate in the qur'an(depending on definite beautiful names prefixed with gender al)

one way to make an exception in arabic is resorting to definite predicate. it has been utilized in numerous verses of the qur’an to express exception. one instance of this usage of definite predicate in the qur’an occurs at the end of verses in which the beautiful names are mentioned as definite complement with gender al. in some of these verses the abovementioned definite predicate has been juxtaposed with emphatic particles and copulation. our approach in the present study has been one based on both a complete induction and a qualitative quantitative method that analyses the verses in which these expressions occur; it likewise analyses the problems translators encounter when translating them. the results show that amongst the most daunting of these problems are: taking definite complement and indefinite complement for one, translating definite beautiful names as indefinite, not being attentive to more than one definite predicate in one verse, not heeding he different ways of translating different exceptions, the existence of different multiple exceptions in one verse, the difficulty of including multiple emphatic structures and exception in persian, not willing to follow the same path when it comes to similar structures, not being alert to the syntactic structures in the source language, being doubtful about the exception in the verse, not coming up with a usual equivalent, having juxtaposing definite beautiful names with other emphatic particles. as for precision in the studied verses, the most precise translations were the ones done by the center for quranic culture and sciences, saffarzadeh and balaghi. moreover, no significant discrepancy was detected when comparing the classical and contemporary renditions in terms of showing or not showing the concept of exception in the translations.