تغییرات شاخص کورتیزول- گلوکز و رشد در پاسخ به تراکم ذخیره در تاس‌ماهی سیبری (Acipenser baerii)

تاس‌ماهی سیبری (acipenser baerii) یکی از گونه‌های مناسب تاس‌ماهیان برای اهداف آبزی‌پروری می‌باشد که برای این منظور به ایران وارد شده است. با توجه به این‌که سازگاری گونه پرورشی به سیستم‌های پرورشی رایج به‌ویژه میزان تراکم آن از ضروریات پژوهش برای پرورش تجاری می‌باشد بنابراین این پژوهش با هدف بررسی امکان سازگاری این گونه با نرم‌های تراکمی مورد استفاده برای تاس‌ماهیان ایران، از طریق سنجش شاخص‌های فیزیولوژیک استرس (کورتیزول و گلوکز) و رشد (طول و وزن) انجام گرفت. برای این منظور تعداد 90 تاس‌ماهی سیبری 2 ساله با میانگین وزن 30±342 گرم و طول 1±3/45 سانتی‌متر در سه تیمار 6، 12 و 18 عدد ماهی انتخاب شدند. در طول دوره 5 ماهه آزمایش به‌طور ماهانه زیست‌سنجی و خون‌گیری به‌منظور سنجش رشد و سطوح کورتیزول و گلوکز انجام شد. نتیجه‌های اثرات متقابل معنی‌داری بین دو عامل تراکم و زمان (دوره پرورش) با شاخص‌های فیزیولوژیک استرس اندازه‌گیری شده را نشان نداد (05/0p > ). در آنالیز جداگانه هر کدام از عوامل تراکم و دوره پرورش بر این شاخص‌ها، عکس‌العمل‌های معنی‌دار تنها در مورد زمان مشاهده شد (05/0p < ). شاخص‌های رشد بر خلاف شاخص‌های فیزیولوژیک استرس، در برابر عوامل تاثیرگذار آزمایش (تراکم و زمان) اثرات معنی‌داری را نشان دادند (05/0p < ). روند رشد مطلوب این‌گونه طی 5 ماه دوره پرورش و نبود تغییر معنی‌دار کورتیزول و گلوکز به‌عنوان شاخص‌های استرس در تراکم‌های مورد ‌آزمایش، امکان‌پذیری سازش این‌گونه به تراکم‌های بالا (تا 72 عدد در مترمکعب) و مقاومت در برابر استرس تراکم را پیشنهاد می‌کند.واژه‌های کلیدی: شاخص‌های فیزیولوژیک استرس، تراکم، تاس‌ماهی سیبری، acipenser baerii