تمایزبخشی اکتسابی علائم تجاری و معیارهای احراز آن با نگاه تطبیقی به نظام‌های ایالات متحده، اتحادیه‌ی اروپا و ایران

تمایزبخشی، رکن اصلی یک علامت تجاری قابل حمایت بوده و منظور این است که یک علامت در مقایسه با سایر نشان‌های هویتی بتواند، کالاها و خدمات یک شخص را از سایر کالاها و خدمات، متمایز و خاص نماید و قادر باشد منبع تولید را مشخص کند. این مولفه معمولاً باید به صورت ذاتی باشد، یا به عبارت دیگر علامت تجاری باید در هنگام درخواست ثبت از این ویژگی برخوردار باشد. اما برخی علائم در گذر زمان می‌توانند به این شاخصه دست یابند. این دستاورد در پی سرمایه‌گذاری، تبلیغات و فعالیت‌های مستمری است که دارنده‌ی علامت انجام می‌دهد. موضع کشورهای مختلف درباره تمایزبخشی اکتسابی یکسان نیست. به‌ویژه که علائم تجاری از یک نوع نیستند و امروزه شاهد گسترش علائم غیرسنتی و مدرن هستیم که با رویکردهای جدیدی ارائه و نقش علامت تمایزدهنده را به خوبی ایفا می‌کنند. این پژوهش با روش تحلیلی- توصیفی و رویکرد کتابخانه‌ای و میدانی تلاش دارد به مطالعه‌ی تطبیقی این موضوع در نظام‌های منتخب بپردازد و سرانجام نتیجه می‌گیرد که اهمیت این علائم امروزه روشن شده و شاخص‌هایی مانند استفاده‌ی مستمر، توانسته در تثبیت آن موثر باشد. همچنین کفایت یا عدم کفایت هریک از معیارهای اتخاذ شده در اثبات تمایزبخشی اکتسابی، به نظر رسیدگی‌کننده بستگی دارد. افزون براینکه، نشانه‌هایی از پذیرش آن در نظام حقوقی ایران قابل مشاهده است.

a comparative analysis of acquired distinctiveness of trademarks and its criteria in the legal systems of the united states, the european union, and iran

distinctiveness is a fundamental element of a protectable trademark, referring to its ability to differentiate goods and services of one person from those of others and indicate the source of origin. this component usually needs to be inherent, meaning that the trademark should possess this characteristic at the time of filing for registration. however, certain marks can acquire distinctiveness over time through continuous investment, advertising, and activities carried out by the mark’s owner. the stance of different countries regarding acquired distinctiveness is not uniform, especially considering that trademarks are not of a single type, and we are currently witnessing the proliferation of non-traditional and modern marks that effectively serve as distinctive indicators with new approaches. this research employs an analytical-descriptive method, along with a library and field approach, to undertake a comparative study of this subject in selected legal systems. ultimately, the research concludes that the significance of these marks has become evident today,and factors such as continuous use have been influential in establishing acquired distinctiveness. additionally, the sufficiency or insufficiency of each adopted criterion in proving acquired distinctiveness appears to be dependent on the specific circumstances. furthermore, signs of acceptance of acquired distinctiveness can be observed in the legal system of iran.