مبانی و اصول عامه عقود مستمر در مطالعه تطبیقی فقه اسلامی، حقوق ایران و غرب

توافقات حقوقی در موضوعات وابسته به زمان در قالب عقد مستمر صورت می گیرد که دارای کارکردی زمان محور است. بر اساس همین وصف تمایزات ماهوی و حکمی قابل توجهی در این عقود بوجود آمده است که گونه مستقلی از انواع عقود را مبتنی بر تحلیل ها وتوجیهات حقوقی نمایان می سازد. قانون مدنی ایران تعریف مشخصی از این عقود ذکر ننموده است اما وجود مصادیق متعددی از عقود مستمر به عنوان عقود معین و نیاز به تحلیل ضوابط خاص آن ها، بررسی جامع این دسته از عقود را ضروری می سازد. این مقاله در پی آن است با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و با اتکاء به رهیافت های مطالعات تطبیقی در حقوق اسلام و حقوق غرب ابتدا ماهیت دقیق عقد مستمر و نقش زمان را در مورد آن ها تحلیل نماید و در ادامه مهمترین تمایزات حقوقی آن ها را شرح دهد. نتیجه این ارزیابی نشان می دهد لزوم سپری شدن زمان برای تحقق موضوع عقد مستمر، عامل تمایز و استقلال ماهوی این عقود است. تاکید بر این وصف ضرورت ضابطه مند کردن احکام عقد مستمر و تفاوت های آن با عقد فوری را توجیه پذیر می نماید. این معیار در تعیین دقیق هر نوع مصداق عقود مستمر با نام و بی نام کارآمدی لازم را خواهد داشت.

a comparative study of the basics and general principles of successive contracts in islamic jurisprudence and iranian and western law

legal agreements in time-dependent matters are made in the form of a successive contract that has a time-oriented function. consistent with this description, these contracts have significant substantive and procedural distinctions which help an independent type of contracts emerge based on legal analyses and justifications. the iranian civil code does not specify these contracts in particular; however, due to the prevalence of several instances of successive contracts as specific and the need to analyze their legal criteria, a comprehensive study of these contracts seems necessary. drawing on the relevant literature and recruiting a descriptive-analytical design, the present study seeks to (a) analyze the precise nature of the successive contracts and the role of time in them and (b) explain their most significant legal distinctions. findings suggest that the necessity of time-passage for the fulfilment of the subject of a successive contract is the very distinctive substantive characteristic of such contracts. the need for normalizing successive contracts and highlighting their distinctions with instant contracts is then justifiable. the criterion would be helpful in determining the instances of successive contracts- whether known or unknown.