تحلیلی بر مفهوم نظام نمایندگی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران « با نگاهی تطبیقی به اندیشه سیاسی غرب »

اندیشه دموکراسی از درون فرآیند تاریخی و تحولات فلسفی سیاسی غرب متولد شده است و تاسیس نظام نمایندگی همراه با پذیرش ارادۀ مردم به عنوان منبع مشروعیّتِ نظام سیاسی از آثار چنین تفکری است؛ از یک سو تضمین حقوق بنیادین شهروندان مستلزم این است که مفهوم نمایندگی تنها در شکل باقی نماند بلکه به عنوان معیاری انحصاری در مشروعیّت بخشی به مجموعه قدرت سیاسی مورد شناسایی قرار گیرد. از سوی دیگر، حاکمیّت موثر مردم مستلزم وجود مبانی، اصول و ساختار دموکراتیک است. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز در شناسایی نظام نمایندگی به عنوان تنها روش تولید قدرت سیاسی، از الگویی مدرن تبعیّت کرده است. بر همین اساس، هر گونه برداشت از مفهوم نمایندگی باید با توجه به «جایگاه ملّت در تاسیس جمهوری اسلامی و ساختارهای سیاسی حقوقی»، «اعتبار اصول قانون اساسی به واسطه اصل اول» و «معیاری تحت عنوان میزان رای ملّت است و خودِ ملّت میزان است» » صورت پذیرد.