ارزیابی عملکرد ماتریکس ریزپوشانی بر زنده مانی باکتری‌های لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس و باسیلوس کوآگولانس در شرایط شبیه سازى معده و روده

فرایند ریزپوشانى پروبیوتیک ها در نمونه های غذایی به‌عنوان یک فن نوین برای افزایش زنده مانی و قابلیت تحمل پروبیوتیک های پوشش دهی شده در شرایط دستگاه گوارش ثابت شده است. با این حال تحقیقات در زمینه ترکیبات بهینه ریزپوشانی به‌منظور افزایش بقای باکتری‌های پروبیوتیک در مواد غذایی و شرایط شبیه سازى معده و روده ادامه دارد. در این پژوهش با ایجاد ریزپوشینه متشکل از ماتریکس کنسانتره پروتئین آب پنیر، کربوکسی متیل سلولز، پکتین، اینولین و صمغ فارسی، به منظور افزایش زنده مانی باکترى لاکتوباسیلوس اسیدفیلوس و باسیلوس کوآگولانس در شرایط معده (پپسین، 1/5=ph) و روده (پانکراتین و نمک های صفراوی، 8=ph)، به ترتیب راندمان ریزپوشانی 76/50 و 84/55 درصد حاصل گردید. ریزپوشینه ها در شرایط شبیه سازى شده در بازه هاى زمانى صفر،10، 30، 60 و90 min در دماى°c 37 قرار گرفتند. نتایج آنالیز واریانس و مقایسه میانگین نشان داد که اختلاف معنی داری در شرایط شبیه سازی معده (p<0/05) در کاهش سیکل لگاریتمی جمعیت لاکتوباسیلوس اسیدفیلوس ریزپوشانی شده نسبت به آزاد (نسبت 3 به 8 log cfu/ml) و در باسیلوس کوآگولانس (نسبت 3 به 7 log cfu/ml) حاصل گردید در حالی که در شرایط بازی روده نسبت کاهش لگاریتمی جمعیت باکتری‌های ریزپوشانی شده به سلول‌های آزاد آن در سویه های مذکور به ترتیب نسبت 3 به 9 و 3 به 8 log cfu/ml بود.