بررسی رابطه بین اخلاق حرفه‌ای مربیان ورزشی با خودکارآمدی با توجه به نقش میانجی شایستگی

هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی رابطه اخلاق حرفه‌ای با خودکارآمدی مربیگری با توجه به نقش میانجی شایستگی مربیان ورزشی استان چهارمحال و بختیاری بود. روش‌شناسی: پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر نحوه‌ گردآوری اطلاعات، میدانی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه مربیان ورزشی رشته‌های فوتبال و فوتسال استان چهارمحال و بختیاری بوده است که دارای گواهی مربیگری و در سال 1397 در مسابقات مختلف استان در حال فعالیت بودند (مجموعاٌ 118 نفر). نمونه آماری بصورت کل شمار و برابر با جامعه آماری انتخاب شده است. در مجموع 111 مربی (94 درصد از نمونه آماری) پرسشنامه‌ها را تکمیل نمودند. ابزار تحقیق شامل پرسشنامه شایستگی مربیان ورزشی منتظری و همکاران (2018)، پرسشنامه اخلاق حرفه‌ای عیدی و همکاران (2016) و پرسشنامه کارآمدی مربیگری مایرز و همکاران (2008) بود که روایی و پایایی آنها مورد تاٌیید قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم‌افزارهای smart pls2 وspss19 استفاده گردید. یافته‌ها: نتایج تحقیق نشان داد که مدل پیشنهادی تحقیق از برازش مناسبی برخوردار است. بین اخلاق حرفه‌ای و خودکارآمدی مربیان ورزشی ارتباط مستقیم و معناداری وجود دارد .همچنین 20.2 درصد از اثر اخلاق حرفه‌ای بر کارآمدی مربیگری از طریق غیرمستقیم و توسط متغیر میانجی شایستگی مربیان تبیین شده است. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌ها، نتیجه گرفته می‌شود اخلاق حرفه‌ای مربیان باشگاه‌های ورزشی از طریق افزایش شایستگی باعث توسعه خودکارآمدی آنها می‌شود و مسئولین ورزش استان چهارمحال و بختیاری جهت افزایش خودکارآمدی مربیان ورزشی باید به نهادینه کردن اخلاق حرفه‌ای در آن‌ها اهتمام ویژه داشته باشند.