مقایسه درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش و رفتاردرمانی دیالتیکی بر تاب‌آوری و ابراز وجود در زنان آزاردیده از خشونت‌های خانگی

پژوهش حاضر، با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالکتیکی بر تاب‌آوری و ابراز وجود در زنان آزاردیده از خشونت‌های خانگی انجام شد. روش پژوهش آزمایشی و طرح تحقیق نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون چندگروهی بود. جامعه آماری کلیه زنان آزاردیده خشونت خانگی در شهرستان ساری مراجعه‌کننده به اورژانس اجتماعی در پائیز 1399 الی بهار 1400 بود. نمونه شامل 45 نفر به شیوه نمونه‌گیری هدفمند بود و پس از همتاسازی، به روش قرعه‌کشی، در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل (هر گروه شامل 15 نفر) گمارش شدند. گروه آزمایشی اول هفت جلسه 90 دقیقه‌ای تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و گروه آزمایش دوم 12 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت روش رفتاردرمانی دیالکتیکی قرار گرفتند. گروه کنترل آموزشی را دریافت نکرد اما در لیست انتظار جهت آموزش باقی ماند. جمع‌آوری داده‌ها بر اساس پرسشنامه استاندارد تاب‌آوری(connor davidson, 2002) و ابراز وجود (gambrill ritchie, 1975) صورت گرفت و سپس توسط تحلیل مانکوا در نرم‌افزار spss22  تحلیل شد. یافته‌ها نشان داد که هر دو روش مداخله، باعث افزایش نمرات گروه آزمایش در تاب‌آوری و ابراز وجود می‌شود و بین دو روش مداخله، در متغیرهای یادشده تفاوت وجود دارد و اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری و ابراز وجود بیشتر بود. براساس یافته‌ها می‌توان نتیجه گرفت مداخلات روانشناختی می‌تواند در پیشگیری و کاهش خشونت خانگی بر زنان در معرض خشونت خانگی موثر باشد.

comparison of the efficacy of acceptance and commitment therapy and dialectical behavior therapy on resilience, and assertiveness of women victims of domestic violence

this study aimed to compare the efficacy of acceptance and commitment therapy (act) and dialectical behavior therapy (dbt) on the resilience and assertiveness of women victims of domestic violence. the study applied a quasi-experimental design, utilizing a pre-test and post-test model with multiple groups. the statistical population included women victims of domestic violence during autumn 2020 and spring 2021 in sari. the sample was selected through purposive sampling, where 45 participants were selected. the population was then matched through a lottery technique and assigned to two experimental and one control group comprising 15 women. the first experimental group received seven act 90-minute sessions; the second received 12 dbt 90-minute sessions. the control group was placed on a waiting list for training. data were collected using the standard resilience and assertiveness questionnaire and analyzed using the multivariate analysis of covariance (mancova) test in spss 22 software. all three groups were required to complete the same questionnaires at the end of the study. the results indicated that both interventions increased resilience and assertiveness scores for the experimental groups. moreover, there was a meaningful difference between the two interventions regarding their effectiveness on the variables above, where act’s effectiveness on resilience and assertiveness was higher. based on the findings, psychological interventions for domestic violence-exposed women can effectively prevent and reduce such incidents.