رابطۀ بین بازیگری احساسی با فرسودگی شغلی و رضایت از زندگی با توجه به نقش تعدیلگر حمایت سرپرست در پرستاران بیمارستان‏های شهر شیراز

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش تعدیلگری حمایت سرپرست در رابطه بین بازیگری احساسی با فرسودگی شغلی و رضایت از زندگی در پرستاران است. این مطالعه توصیفی‏ همبستگی است. جامعه آماری همه پرستاران (حدود 1100 نفر) شاغل در بیمارستان‏های دولتی شهر شیراز است؛ 285 نفر (بر اساس جدول کرجسی و مورگان) به روش نمونه‏گیری تصادفی‏ خوشه‏ای انتخاب شدند و 225 نفر کاملاً به پرسش‏نامه‏ها پاسخ دادند. داده‏های پژوهش از پرسش‏نامه‏های بازیگری احساسی، حمایت سرپرست، فرسودگی شغلی، و رضایت از زندگی به‏دست آمد و پایایی این ابزارها با استفاده از روش آلفای کرونباخ در دامنه‏ای بین 0.79 تا 0.83 به‏دست آمد. روایی صوری و محتوایی ابزارهای پژوهش نیز به تایید متخصصان این حوزه رسید. برای تجزیه و تحلیل داده‏ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله‏مراتبی استفاده شد. یافته‏ها نشان داد که بازیگری احساسی با فرسودگی شغلی رابطه مثبت و با رضایت از زندگی رابطه منفی دارد. همچنین، نقش تعدیل‏کننده حمایت سرپرست تایید شد. استراتژی‏های بازیگری احساسیْ استرس روانی پرستاران را افزایش می‏دهد؛ این تجربه در بلندمدت می‏تواند فرسودگی شغلی پرستاران را افزایش دهد و به کاهش رضایت از زندگی منجر شود. در این میان، حمایت و توجه سرپرستان می‏تواند موجب تعدیل اثرهای منفی بازیگری احساسی شود.