الگوی ساختاری تاثیر اعتماد سازمانی در خودکارآمدی شخصی با میانجی‌گری خودکارآمدی جمعی معلمان

پژوهش حاضر با هدف تدوین مدل خودکارآمدی شخصی معلمان از روی اعتماد سازمانی و خودکارآمدی جمعی آنان انجام شد. در این پژوهش، 255 معلم از مدارس ابتدایی شهر بجستان، به روش نمونه‌گیری چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزارهای استفاده‌شده در این پژوهش، فرم کوتاه‌مقیاس احساس کارآمدی معلمان طراحی‌شده از سوی شانموران و ولفلک هوی (2001)، مقیاس اعتماد کارکنان طراحی‌شده از سوی هوی و شانموران (2003) و مقیاس باور کارآمدی جمعی معلم طراحی‌شده از سوی شانموران و بار (2004) بود. یافته‌‌ها نشان داد بین مولفه‌‌های اعتماد معلمان و خودکارآمدی شخصی آنان، همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد (0.01 >p). شاخص‌‌های مختلف برازش مدل تدوین‌شده نیز گویای مناسبت مدل با داده‌‌ها بود. مطابق با مدل تدوین‌شده، مسیر مستقیم اعتماد سازمانی به خودکارآمدی شخصی معلم، منفی، جزئی و غیرمعنادار (0.071 =p و 0.190=β) بود، اما مسیر غیرمستقیم اعتماد سازمانی به خودکارآمدی شخصی معلم با واسطۀ‌‌ خودکارآمدی جمعی معلم، مثبت، بزرگ و معنادار بود (0.001 >p و 0.517=β). مسیر مستقیم اعتماد سازمانی به خودکارآمدی جمعی معلم نیز مثبت، بزرگ و معنادار بود (0.001>p و 0.672=β). یافته‌‌های پژوهش، اهمیت بافت اجتماعی سازمان در تاثیر اعتماد در کارآمدی شخصی اعضا را نمایان می‌‌کند.