بهینه‌سازی طراحی سیستم‌های پیچیده مهندسی برای عملیات در شرایط عدم قطعیت به‌کارگیری مدل در طراحی یک سامانه سنجش از دور راداری

همراه با توسعه فناوری، سیستم‌های پیچیده مهندسی به‌مرور جایگزین سیستم‌های سنتی شده‌اند. از ویژگی‌های اصلی این سیستم‌ها می‌توان به انجام عملیات در شرایط محیطی متنوع و ناشناخته اشاره کرد. مخاطرات موجود در محیط‌های ناشناخته ارزش فراهم‌شده توسط سیستم‌های پیچیده مهندسی برای ذینفعان را به‌طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار می‌دهد، لذا توانمند‌سازی آنها برای عملیات در شرایط عدم قطعیت امری اجتناب‌ناپذیر است. در این مقاله اصول و قوانینی برای طراحی سیستم‌های پیچیده مهندسی ارائه شده ‌است که با به‌کارگیری آنها می‌توان به توسعه سیستم‌هایی زیست‌پذیر در رویارویی با مخاطرات در شرایط ناشناخته پرداخت. همچنین به‌منظور اندازه‌گیری میزان زیست‌پذیری سیستم‌های پیچیده مهندسی یک مدل هفت‌مرحله‌ای ارائه شده ‌است که از ویژگی‌های کلیدی و متمایزکننده آن می‌توان به توصیف عدم قطعیت در محیط عملیاتی، تحلیل چگونگی تاثیر عدم قطعیت بر مشخصات کارکردی و فیزیکی محصول و نهایتاً مشخص‌نمودن قسمت‌هایی از ساختار سیستم که در شرایط عدم قطعیت بیشتر تحت تاثیر قرار می‌گیرند اشاره نمود. کاربردی بودن مفاهیم و مدل ارائه‌شده با استفاده از یک مثال موردی در خصوص یک سامانه سنجش از دور راداری نشان داده و نتایج آن تحلیل شده است.