اولویت‌بندی گنبدهای نمکی جنوب غرب هرمزگان برای دفن پسماند‌های اتمی با تاکید بر حفاظت از حوزۀ آبخیز

در حال حاضر، یکی از نگرانی های محققان، دفن پسماند های اتمی است. ازآنجاکه نمکزارها و ازجمله گنبدهای نمکی، محیط تاحدی نامتخلخل، ناتراوا و ضخامت نسبتاً مناسب تشکیلات نمکی بوده و هچنین جوامع گیاهی، جانوری و انسانی کمتری را در اطراف آن می توان یافت؛ بنابراین می تواند به عنوان محل مناسب برای ذخیرۀ پسماندهای اتمی مطرح باشد. در این پژوهش، 24 معیار محیطی با تاکید بر سه معیار اصلی، هیدرولوژی، آبخیزداری، زمین شناسی و اقتصادی اجتماعی شامل شیب، تراکم آبراهه ای، دبی حداکثر لحظه ای، کلاس آبراهه و معیارهای دیگر در نظر گرفته شد. سپس با استفاده از پرسشنامه و نظرسنجی از متخصصان و کارشناسان مجرب، معیارهای مورد اشاره وزن دهی شد. کمترین و بیشترین وزن معیارها به ترتیب مربوط به دبی حداکثر لحظه ای با عدد 0/031 و فاصله از مناطق مسکونی با عدد 0/052 به دست آمد. در روش electre همۀ گزینه ها با استفاده از مقایسات غیررتبه ای موردارزیابی قرار گرفته و بدین طریق گزینه های غیر موثر حذف شد. ابتدا با محاسبۀ مقادیر رقومی، همۀ معیارها در غالب ماتریس تصمیم گیری آورده شد. سپس داده های ماتریس تصمیم گیری، بی مقیاس و اوزان معیارهای موردنظر، در ماتریس مذکور وارد شد. سپس ماتریس توافق و مخالف تشکیل گردید و درنهایت منجر به ماتریس تسلط نهایی شد. نتایج عددی به دست آمده از مدل electre نشان داد که می توان سه گنبد نمکی جنوب غرب استان هرمزگان را از لحاظ داشتن شرایط مناسب برای دفن پسماند های اتمی، الویت بندی کرد. گنبد نمکی گچین با بیشترین مقدار عددی شاخص (1)، به عنوان مناسب ترین گزینه انتخاب و گنبد نمکی انگوران، با شاخص عددی (0) و گنبد نمکی پل، با شاخص عددی (1)، به ترتیب در رتبه های دوم و سوم قرار گرفتند.